الانعام - كشف الاسرار و عدة الأبراركشف الاسرار و عدة الأبرار

کشف الأسرار و عده الأبرار رشید الدین میبدى سوره الانعام‏ آیه ۱۲۸-۱۴۰

۱۶- النوبه الاولى‏

(۶/ ۱۴۰- ۱۲۸)

قوله تعالى:

وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً و آن روز که برانگیزانیم ایشان را همه بهم‏ یا

مَعْشَرَ الْجِنِ‏ و گوئیم: اى گروه پریان!

قَدِ اسْتَکْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ‏ بس فراوان در دست آوردید از آدمیان‏

وَ قالَ أَوْلِیاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ‏ و گویند موافقان ایشان از مردمان،

رَبَّنَا خداوند ما!

اسْتَمْتَعَ بَعْضُنا بِبَعْضٍ‏ ما با یکدیگر جهان داشتیم، و در برخوردارى بیکدیگر دنیا را باز گذاشتیم‏

وَ بَلَغْنا أَجَلَنَا الَّذِی أَجَّلْتَ لَنا و بدرنگى که ما را نامزد کرده بودى رسیدیم [و بر آنکه خواسته بودى ما را آمدیم اکنون حال ما چه؟]

قالَ‏ گوید اللَّه ایشان را:

النَّارُ مَثْواکُمْ‏ آتش بودن گاه شما و جاى شما خالِدِینَ فِیها جاوید در آن‏

إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ‏ مگر آن مقدار که اللَّه خواست که در آتش نباشند

إِنَّ رَبَّکَ حَکِیمٌ عَلِیمٌ‏ (۱۲۸) خداوند تو دانایى است راست دان.

وَ کَذلِکَ‏ و هم چنان‏

نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً بدان را در دست یکدیگر میدهیم و فرا یکدیگر میرسانیم و بیکدیگر مى‏افکنیم‏

بِما کانُوا یَکْسِبُونَ‏ (۱۲۹) بآن کرد که میکنند.

یا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ‏ اى گروه پریان و مردمان!

أَ لَمْ یَأْتِکُمْ‏ نیامد بشما پیش ازین‏

رُسُلٌ مِنْکُمْ‏ فرستادگانى از شما

یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتِی‏ که میخواندند بر شما سخنان من‏

وَ یُنْذِرُونَکُمْ‏ و شما را بیم مى‏نمودند و مى‏ آگاهانیدند

لِقاءَ یَوْمِکُمْ هذا دیدن روز شما این روز شما

هن قالُوا مقرّ آیند و گویند:

شَهِدْنا عَلى‏ أَنْفُسِنا گواهى دهیم بر خویشتن‏

وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاهُ الدُّنْیا و فرهیفته کرد ایشان را زندگانى این جهانى‏

وَ شَهِدُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ‏ و گواهى دهند بر خویشتن‏

أَنَّهُمْ کانُوا کافِرِینَ‏ (۱۳۰) که درین جهان کافران بودند.

ذلِکَ‏ آن [فرستادن رسل و تعزیر دشمنان‏

أَنْ لَمْ یَکُنْ رَبُّکَ‏ از بهر آنست تا بدانند که خداى تو بر آن نیست و نخواست‏

مُهْلِکَ الْقُرى‏ بِظُلْمٍ‏ که مردمان شهرها را هلاک کند به بیداد

وَ أَهْلُها غافِلُونَ‏ (۱۳۱) و اهل آن شهرها [از کار خداى و از رستاخیز] غافل و ناآگاه.

وَ لِکُلٍّ دَرَجاتٌ‏ و هر کس را اندازه‏اى است و پایه‏اى‏

مِمَّا عَمِلُوا از آنچه میکنند از نیکى و بدى‏

وَ ما رَبُّکَ بِغافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ‏ (۱۳۳) و خداوند تو از آنچه میکنند ناآگاه نیست.

وَ رَبُّکَ الْغَنِیُ‏ و خداوند تو بى‏نیاز است‏

ذُو الرَّحْمَهِ با مهربانى‏

إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ‏ اگر خواهد ببرد شما را از دنیا

وَ یَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِکُمْ ما یَشاءُ و تواند که پس شما در زمین نشاند آنچه خواهد از خلق خویش‏

کَما أَنْشَأَکُمْ مِنْ ذُرِّیَّهِ قَوْمٍ آخَرِینَ‏ (۱۳۳) چنان که شما را آفرید از نژاد گروهان دیگر که پیش وا بودند ، و توانست.

إِنَّ ما تُوعَدُونَ لَآتٍ‏ آنچه شما را وعده میدهند و بیم مینمایند آمدنى است

‏ وَ ما أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ‏ (۱۳۴) و شما آن نه‏اید که پیش شید .

قُلْ یا قَوْمِ‏ گوى اى قوم!

اعْمَلُوا عَلى‏ مَکانَتِکُمْ‏ همین که میکنید

 إِنِّی عامِلٌ‏ که من اینکه مى‏کنم مى‏خواهم کرد

فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ‏ آرى آگاه شید و بدانید

مَنْ تَکُونُ لَهُ عاقِبَهُ الدَّارِ که پیروزى سرانجام کراست‏

إِنَّهُ لا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ‏ (۱۳۵) ستمکاران بر خویشتن پیروز و سودمند نیایند.

وَ جَعَلُوا لِلَّهِ‏ و خداى را کردند و بریدند

مِمَّا ذَرَأَ از آنچه آفرید مِنَ الْحَرْثِ وَ الْأَنْعامِ‏ از کشت و چهار پاى‏

نَصِیباً بهره‏اى‏

فَقالُوا هذا لِلَّهِ‏ میگفتند این یک تیر اللَّه راست‏

بِزَعْمِهِمْ‏ بآن گزاف گفتن خویش میگفتند

وَ هذا لِشُرَکائِنا و آن دیگر تیر را میگفتند که آن انبازان ما است با خداى‏

فَما کانَ لِشُرَکائِهِمْ‏ هر چه انبازان ایشان را بودید

فَلا یَصِلُ إِلَى اللَّهِ‏ بخداى نمى‏رسیدید

وَ ما کانَ لِلَّهِ‏ و هر چه خداى را بود

فَهُوَ یَصِلُ إِلى‏ شُرَکائِهِمْ‏ بانبازان ایشان مى‏رسیدید

ساءَ ما یَحْکُمُونَ‏ (۱۳۶) بد کار میکردند و کژ داورى و ناسزا بخشى.

وَ کَذلِکَ زَیَّنَ‏ و هم چنان برآراست‏

لِکَثِیرٍ مِنَ الْمُشْرِکِینَ‏ فراوانى را از مشرکان‏

قَتْلَ أَوْلادِهِمْ‏ کشتن فرزندان ایشان‏

شُرَکاؤُهُمْ‏ انبازان ایشان‏

لِیُرْدُوهُمْ‏ تا ایشان را هلاک میکردند

وَ لِیَلْبِسُوا عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ‏ و دین ایشان بر ایشان شوریده میکردند

وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ‏ و اگر خدا خواستى که ایشان نکنند

ما فَعَلُوهُ‏ نکردندى

فَذَرْهُمْ وَ ما یَفْتَرُونَ‏ (۱۳۷) گذار ایشان را و آن دروغ که میسازند.

وَ قالُوا و گفتند هذِهِ أَنْعامٌ وَ حَرْثٌ‏ آن چهارپایان را و آن کشت را که خود حرام کرده بودند بتان را

حِجْرٌ که آن حرام است و محرم بر خلق‏

لا یَطْعَمُها بنچشد آن را إِلَّا مَنْ نَشاءُ مگر آنکه میخواهیم‏

بِزَعْمِهِمْ‏ بگزاف گفت ایشان‏

وَ أَنْعامٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُها و چهار پایانى که پشتهاى ایشان حرام میداشتند بر نشستن‏

وَ أَنْعامٌ لا یَذْکُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا چهارپایانى که بر کشتن آن خداى را نام نمى‏بردند

افْتِراءً عَلَیْهِ‏ این همه میکردند بدروغ ساختن بر خداى‏

سَیَجْزِیهِمْ‏ پاداش دهد اللَّه ایشان را

بِما کانُوا یَفْتَرُونَ‏ (۱۳۸) بآن دروغها که میگفتند.

وَ قالُوا ما فِی بُطُونِ هذِهِ الْأَنْعامِ‏ و میگفتند آنچه در شکمهاى این جانوران است از بار

خالِصَهٌ لِذُکُورِنا حلال است مردان ما را خوردن آن‏

وَ مُحَرَّمٌ عَلى‏ أَزْواجِنا و حرام کرده است بر زنان ما خوردن آن،

وَ إِنْ یَکُنْ مَیْتَهً و اگر آنچه در شکم آبستن بود مردارى بود

فَهُمْ فِیهِ شُرَکاءُ خوردن آن مردان و زنان را حلالست‏

سَیَجْزِیهِمْ وَصْفَهُمْ‏ آرى پاداش دهد اللَّه ایشان را بآن صفت که میکردند [خداى خویش را بتحلیل حرام و تحریم حلال‏]

إِنَّهُ حَکِیمٌ عَلِیمٌ‏ (۱۳۹) اللَّه داناى است راست دان.

قَدْ خَسِرَ زیان کار شدند و نومید ماندند

الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ‏ ایشان که فرزندان خویش را کشتند

سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْمٍ‏ بسست رأیى و بى‏خردى بى‏ هیچ دانش‏

وَ حَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللَّهُ‏ و حرام کردند آنچه اللَّه ایشان را روزى کرده بود

افْتِراءً عَلَى اللَّهِ‏ بدروغ نهادن بر خداى‏

قَدْ ضَلُّوا بیراه شدند و گم گشتند

وَ ما کانُوا مُهْتَدِینَ‏ (۱۴۰) و بر راه راست نبودند.

 

النوبه الثانیه

 

قوله تعالى: وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً یا مَعْشَرَ الْجِنِ‏- یعنى: ثم نقول یا معشر الجن.آن روز که جن و انس را همه برانگیزانیم، و در موقف قیامت بداریم، گوئیم: یا مَعْشَرَ الْجِنِ‏. وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً یعنى کفار الانس و الشیاطین. آن روز که کفار مردم و اولاد شیاطین همه بهم آریم، فنقول: یا معشر الشیاطین! گوئیم: اى گروه شیاطین! اى اولاد ابلیس! قَدِ اسْتَکْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ‏ بالاغواء و الاضلال. بس فراوان مردم را از راه ببردید، و عمل بد بر ایشان آراستید. وَ قالَ أَوْلِیاؤُهُمْ‏- یعنى اولیاء الجن من کفّار الانس، آن کفّار مردم که اولیاء شیاطین‏اند و موافق ایشان و بفرمان ایشان‏اند:

رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنا بِبَعْضٍ‏- استمتاع ایشان بیکدیگر آن بود که موافق یکدیگر بودند، و طاعت یکدیگر داشتند، کفّار مردم طاعت شیاطین داشتند، و تعزیر و اضلال ایشان پذیرفتند، و شیاطین بر کفّار انس آنچه هواها و مراد نفس ایشان بود بر ایشان آراستند، تا فعل آن بر ایشان آسان بود.

کلبى گفت: استمتاع انس بجن آن بود که مردم سفر میکردند در بیابان موحش، بشب فرو مى‏آمدند، و از طوارق مى‏ترسیدند، میگفتند: اعوذ بسید اهل هذا الوادى من شرّ سفهائه. فریاد میخوانم بسید قوم این وادى از شر بدان ایشان. باین گفت خود را در جوار و پناه ایشان مى‏داشتند، و ایمن میخفتند، و استمتاع جن بانس آن بود که میگفتند: لقد سوّدتنان الانس حین فزعوا الینا و عاذوا بنا. چون انس بایشان تعوذ میکردند، ایشان آن بر قوم خود شرف میشناختند، و سرفرازى میکردند، و در خود بغلط و فرهیب مى‏افتادند. اینست که رب العالمین گفت: وَ أَنَّهُ کانَ رِجالٌ مِنَ الْإِنْسِ یَعُوذُونَ بِرِجالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزادُوهُمْ رَهَقاً.

وَ بَلَغْنا أَجَلَنَا- یعنى قالت الانس: و بلغنا الموت الذى اجلت لنا، و الظاهر انه البعث و الحشر. پس رب العالمین ایشان را جواب دهد، و گوید: النَّارُ مَثْواکُمْ‏ اى مقامکم. خالِدِینَ فِیها إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ‏ من المقام فى الدّنیا و المکث فى القبر و الوقوف فى المحشر. قال عطاء: «إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ» یعنى الا من شاء اللَّه، و هم من سبق فى علم اللَّه انهم یسلمون و یؤمنون، فمنهم من آمن قبل الفتح مثل عمیر بن وهب و خالد بن الولید و عمرو بن العاص و جبیر بن مطعم و جماعه، و منهم من آمن بعد الفتح: عکرمه بن عمرو و الحارث بن هشام و حکیم بن حزام و سهیل بن عمرو و ضرار بن الخطاب و صفوان بن امیه و عبد الرحمن بن ابى بن خلف و ابو سفیان بن حرب و ابو قحافه و غیرهم. و قیل: «إِلَّا مَنْ شاءَ اللَّهُ» من اخراج اهل التوحید من النار. «إِنَّ رَبَّکَ حَکِیمٌ» حکم النار لمن عصاه، «عَلِیمٌ» لمن لا یعصیه، و قیل: «حکیم» حکم للذین استثنى بالتوبه و التصدیق، «علیم» علم ما فى قلوبهم من البرّ.

وَ کَذلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضاً- اى کما خذلنا عصاه الجن و الانس، نکل بعض الظالمین الى بعض حتى یضلّ بعضهم بعضا. و قیل: ننتقم من الظالم، و قیل نسلط الظالم على الظالم، یدل علیه‏ قوله (ص): «من اعان ظالما سلطه اللَّه علیه»،

و قال ابن عباس: اذا رضى اللَّه عن قوم ولىّ امرهم خیارهم، و اذا سخط على قوم ولّى امرهم شرارهم. و قال مالک بن دینار:قرأت فى کتب اللَّه المنزله: ان اللَّه جل جلاله قال افنى اعدائى بأعدائى، ثم أفنیهم بأولیائى.

وعن ابى الدرداء، قال: قال رسول اللَّه (ص): یقول اللَّه عز و جل: انا اللَّه لا اله الا انا مالک الملوک، و ملک الملوک، قلوب الملوک بیدى،الحدیث الى آخره، ذکرته فى آل عمران.

یا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ‏- یعنى یا جماعات الجن و الانس! یقال: جاء القوم معشر معشر و عشار عشار، اى: عشره عشره. یعنى یقال لهم یوم القیامه فى وقت حضورهم:یا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ‏، أَ لَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ‏- خلاف است میان علماء تفسیر و ائمه دین که جن را رسول فرستادند چنان که انس را یا نه؟

مقاتل گفت: بعث اللَّه رسلا من الجن الى الجن، و بعث رسلا من الانس الى الانس، فذلک قوله «أَ لَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ» اى من انفسکم، الجن الى الجن، و الانس الى الانس. کلبى گفت: کانت الرسل قبل أن یبعث محمد (ص) یبعثون الى الجن و الانس جمیعا. ابن عباس گفت: کانت الرسل قبل ان یبعث محمد تبعث من الانس، و أن محمدا بعث الى الانس و الجن جمیعا، فذلک قوله‏ «إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ جَمِیعاً». مجاهد گفت: الرسل من الانس، و النذر من الجن، ثم قرأ «وَلَّوْا إِلى‏ قَوْمِهِمْ مُنْذِرِینَ».

بیشترین علماء بر آنند که ابن عباس گفت و مجاهد. یعنى که رسولان همه از انس بودند، و بجن و انس فرستادند، که مصطفى (ص) را بجن و انس فرستادند، پس باین معنى «أَ لَمْ یَأْتِکُمْ» این کاف و میم در «یأتکم» خطاب با جن و انس است، و کاف و میم در «منکم» خطاب با انس است خاصه، و روا باشد که رسول جن رسول رسول انس باشد، چنان که آنجا گفت: «وَ إِذْ صَرَفْنا إِلَیْکَ نَفَراً مِنَ الْجِنِّ» الایه. و سمى اللَّه عز و جل رسل عیسى رسله، فقال تعالى: إِذْ أَرْسَلْنا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُما. ابن عباس گفت: رسل الجن هم الذین استمعوا القرآن، و ابلغوه قومهم، یعنى الذین‏ «فَقالُوا إِنَّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً»، فهم بمعنى الرسل.

یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتِی‏- یعنى یقرءون علیکم آیات القرآن، «وَ یُنْذِرُونَکُمْ» اى یخوّفونکم «لِقاءَ یَوْمِکُمْ هذا»، و هو یوم القیامه، «قالُوا» یعنى الفریقین من الجن و الانس «شَهِدْنا عَلى‏ أَنْفُسِنا» اى اقررنا بالکفر، «وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاهُ الدُّنْیا»- این سخن رب العزه مى‏گوید با مصطفى (ص) که: اى محمد! زندگانى دنیا و دوستى دنیا ایشان را فرهیفته‏ کرد، و از دین اسلام برگردانید، تا از سر فرهیب بآخرت آمدند، و بر خویشتن گواهى دادند که: در دنیا کافر بودند. و این آن گه باشد که جوارح ایشان بسخن آید، و بشرک ایشان گواهى دهد.

ذلِکَ‏- اى ذلک قصصنا علیک من امر الرسل و أمر عذاب من کذب بها من الامم، لانه‏ لَمْ یَکُنْ رَبُّکَ مُهْلِکَ الْقُرى‏ بِظُلْمٍ‏- این را دو معنى گفته‏اند: یکى آنست که: بظلم منه على غفله من غیر تنبیه و تذکیر، یعنى: لم یکن لیهلکهم دون التنبیه و التذکیر بالرسل و الآیات، فیکون قد ظلمهم. هذا کقوله: وَ ما کانَ رَبُّکَ لِیُهْلِکَ الْقُرى‏ بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ‏. معنى دیگر آنست که: بظلم منهم حتى یبعث الیهم رسلا، یعنى:لم یکن لیهلکهم بذنوبهم و ظلمهم من قبل أن یأتیهم رسول، فینهاهم، فان رجعوا و الا اتاهم العذاب، کما قال تعالى: وَ ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا.

وقال على بن ابى طالب یوم خیبر: أقاتلهم حتى یکونوا مثلنا. فقال:على رسلک حتى تنزل بساحتهم، ثم ادعهم الى الاسلام، و اخبرهم بما یجب علیهم من حق اللَّه فیه، فو اللَّه لان یهدى اللَّه بک رجلا واحدا خیر لک من أن یکون لک حمر النعم.

وَ لِکُلٍّ دَرَجاتٌ‏- اى: و لکل امه من المؤمنین و الکافرین منازل و درجات ممّا عملوا فى الثواب و العقاب على قدر اعمالهم فى الدنیا. میگوید: هر کس را درجتى است و منزلتى فردا در ثواب و عقاب، هم نیکان را و هم بدان را. نیکان را درجات است که در نیکى متفاوت‏اند، و ثواب ایشان متفاوت، و بدان را درجات است که در بدى متفاوت‏اند، و عقوبت ایشان متفاوت.

وَ رَبُّکَ الْغَنِیُ‏- یعنى عن عباده خلقه. ذُو الرَّحْمَهِ بخلقه فلا یعجل علیهم بالعقوبه إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ‏ یعنى اهل مکه وَ یَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِکُمْ‏ یعنى خلقا آخر کَما أَنْشَأَکُمْ‏ اى خلقکم ابتداء مِنْ ذُرِّیَّهِ قَوْمٍ آخَرِینَ‏ یعنى آباءهم الماضین، و قیل: اهل سفینه نوح. قال عطاء «وَ یَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِکُمْ ما یَشاءُ» یرید به الصحابه و التابعین.

إِنَّ ما تُوعَدُونَ‏- من العذاب و القیامه لَآتٍ‏ لکائن، وَ ما أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ‏ یعنى سابقین اللَّه بأعمالکم الخبیثه حتى یجزیکم بها، و یقال: «بمعجزین» اى بفائتین، بقول لما فاتک: قد اعجزنى، و کذلک الممتنع علیک، تقول: قد أعجزنى، فیحتمل و ما انتم بممتنعین من عذابنا اذا حل بکم.

قُلْ یا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى‏ مَکانَتِکُمْ‏- قراءت عاصم روایت ابو بکر بجمع است: «مکانتکم». باقى «مکانتکم» خوانند على التوحید، یعنى: سیروا سیرکم، و الزموا عادتکم. تهدید است نه دستورى، چنان که جاى دیگر گفت‏ اعْمَلُوا ما شِئْتُمْ‏، لِی عَمَلِی وَ لَکُمْ عَمَلُکُمْ‏، لَکُمْ دِینُکُمْ وَ لِیَ دِینِ‏. یقول: اعْمَلُوا عَلى‏ مَکانَتِکُمْ إِنِّی عامِلٌ‏ على مکانتى. میگوید: شما همان که میکنید میکنید، و چنان که هستید مى‏باشید، که من اینکه میکنم میخواهم کرد، و چنان که هستم خواهد بود.

و قیل هى منسوخه، نسختها آیه السیف. فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَکُونُ لَهُ عاقِبَهُ الدَّارِ- حمزه و کسایى «یکون» بیا خوانند. باقى بتاء معجمه از فوق. مَنْ تَکُونُ لَهُ عاقِبَهُ الدَّارِ یعنى الجنه، انحن ام انتم؟ اینجا سخن تمام شد. پس گفت: یا محمد! إِنَّهُ لا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ‏ لا یسعد من کفر باللّه. و قیل: لا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ‏ اى: لا یبلغ امانیه.

یقال لکل من نال امنیته: افلح اذا اصاب ما اراد.وَ جَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ- از ایدر حکایت است از نهادهایى که اهل جاهلیت نهاده بودند میان خویش و میان اللَّه و میان بتان، از نهادهاى بد و بنیادهاى‏ کژ، و این آن بود که کفار عرب عادت داشتند که چون تقربى کردندى‏ یا نذرى یا صدقه‏اى دادندى بچیزى از مال خویش، دو تیر زدندى، یک تیر را گفتندى که این آن خداى آسمانست، و آن بدرویشان و مهمانان دادندى، و خود از آن بخوردندى و یک تیر را گفتندى که: این بتان را است، و بخرج بتان و سدنه ایشان کردندى اگر باد یا ستور چیزى از بهره خدا یا بهره بت او کندى گفتندى: باک نیست که خداى آسمان بى‏نیاز است، و اگر چیزى از بهره بت با بهره اللَّه افتادى‏ آن را مى‏باز جاى کردند و مى‏باز ستدند، که بت را حاجت و نیاز است.

سدى گفت: کشته زارى‏ که ایشان را بود، بدو قسم مى‏نهادند: یک قسم اللَّه را، و یک قسم بت را. اگر قسم بت را آفت رسیدى، و بر نیاوردى، از قسم اللَّه برگرفتندى، و بخرج بتان و سدنه کردندى‏، و اگر قسم اللَّه آفت رسیدى، چنان بگذاشتندى‏ و گفتندى: اگر خداى آسمان خواستى قسم خود ببر آوردى و ثمره دادى، و در انعام همین قسمت نهاده بودند، پس آنچه نصیب اللَّه بود، اگر بچه مرده زادى بخوردندى، و آنچه نصیب بت بود بچه مرده که زادى بنخوردندى، و آن را بزرگ داشتندى.

پس اللَّه ایشان را ذم کرد باین قسمت که کردند، گفت: ساءَ ما یَحْکُمُونَ‏- اذ یجعلون الدنیه فى القسم للَّه، و قیل: ساءَ ما یَحْکُمُونَ‏ حیث صرفوا ما جعلوه للَّه على جهه التبرّر الى الاوثان، و قیل معناه: لو کان معى شریک کما یقولون ما عدلوا فى القسمه ان یأخذوا منى‏ و لا یعطونى. کسایى خواند: «بزعمهم» بضم «زا» و باقى قراء بفتح «زا» خوانند، و درین کلمت سه لغت است: الزعم و الزعم و الزعم، کالفتک و الفتک و الفتک، و الودّ و الودّ و الودّ، شریح قاضى گفت: ان لکل شی‏ء کنیه، و کنیه الکذب زعم.

وَ کَذلِکَ‏ اى: و مثل ذلک الفعل القبیح «زین» بضم «زا» «قتل» برفع، اولادهم بنصب شرکائهم بخفض، این قراءت ابن عامر است، و معناه زیّن لهم قتل شرکائهم اولادهم، و قراءت عامه زین بفتح «زا» است، قتل بنصب أولادهم بخفض، شرکاؤهم برفع، یعنى: زیّن لهم شرکاؤهم قتل اولادهم. و شرکاء درین موضع شیاطین‏اند که مزیّنان‏اند فواحش را بر آدمیان، چنان که آنجا گفت حکایت از ابلیس: «إِنِّی کَفَرْتُ بِما أَشْرَکْتُمُونِ مِنْ قَبْلُ». و کل ما اطعته فى معصیه اللَّه، فقد اشرکته مع اللَّه.

و قیل: شرکاؤهم سادتهم و کبراؤهم الذین یطیعون فى معصیه اللَّه. از آن است که گویند فردا: رَبَّنا إِنَّا أَطَعْنا سادَتَنا وَ کُبَراءَنا، و گویند: فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا مِنْ عَذابِ اللَّهِ مِنْ شَیْ‏ءٍ؟ و قومى گویند: «بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ إِذْ تَأْمُرُونَنا أَنْ نَکْفُرَ بِاللَّهِ»، و قومى گویند: «لَوْ لا أَنْتُمْ لَکُنَّا مُؤْمِنِینَ»، در تخاصم در موقف و در دوزخ‏ «تَخاصُمُ أَهْلِ النَّارِ». و در قراءت ابن عامر شرکاء قرناء بود یاران همدینان‏ و بنزدیک بیشتر اهل عربیت این قراءت ابن عامر نامرضى است که این تقدیم و تأخیر بعید جز شاعران در ضرورت شعر استعمال نکرده‏ اند.

وَ کَذلِکَ زَیَّنَ‏ این عطف است بر آن فعل بد که از ایشان حکایت کرده، میگوید: چنان که بر آراست بر ایشان شیاطین آن فعلهاى بد و نهادهاى کژ، هم چنان بر آراست بر ایشان قتل فرزندان از بیم درویشى و عار، آن گه گفت: «لِیُرْدُوهُمْ» اى:

لیهلکوهم فى النار، وَ لِیَلْبِسُوا عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ‏ لیخلطوا و یدخلوا علیهم الشک فى دینهم،و کانوا على دین اسماعیل، فرجعوا عنه. پس خبر داد که هر چه ایشان کنند، همه بمشیت اللَّه کنند، گفت: وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ ما فَعَلُوهُ‏ اى لو شاء ان لن یفعلوه ما فعلوه، اگر خدا خواستى که ایشان آن نکنند نکردندى فَذَرْهُمْ وَ ما یَفْتَرُونَ‏ من التکذیب لقولهم فى الاعراف: و اللَّه امرنا بها، و قیل: فذرهم و ما یفترون من أن للَّه شریکا.

وَ قالُوا هذِهِ أَنْعامٌ‏- یعنى البحیره و السائبه و الوصیله و الحامى، وَ حَرْثٌ‏ یعنى الزرع الذى جعلوه لاوثانهم، حِجْرٌ یعنى حرام حرموها، و جعلوها لاصنامهم، و منه قوله: «حِجْراً مَحْجُوراً» اى حراما محرما، و اصله المنع، یقال: حجر و حجر و حجر بمعنى المنع بالتحریم، روایت خفاف است از بو عمرو حجر بضم حا. لا یَطْعَمُها إِلَّا مَنْ نَشاءُ- و کان مشیتهم انهم جعلوا اللحوم و الالبان للرجال دون النساء. بِزَعْمِهِمْ‏ اختلاف قراءت در آن همان است که در آیت پیش.

معنى آنست که اللَّه مى‏گوید: این تحریم انعام و حرث دروغى است از جهه ایشان، و نهادى که از بر خود نهاده‏اند. وَ أَنْعامٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُها- کالسائبه و البحیره و الحامى، وَ أَنْعامٌ لا یَذْکُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا ما یذبحونها للاصنام خنقا او وقذا. قال مجاهد: کانت لهم من انعامهم طائفه لا یذکرون اسم اللَّه علیها، و لا فى شی‏ء من شأنها لو رکبوها او ولّدوها او ذبحوها لم یذکروا اسم اللَّه علیها، ثم قال: «افْتِراءً عَلَیْهِ» این همه را میگوید که درین سه آیت برفت. میگوید: این همه میکردند بدروغ ساختن بر خداى. و این افترا بخدا آنست که جاى دیگر گفت: «وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَهً قالُوا وَجَدْنا عَلَیْها آباءَنا وَ اللَّهُ أَمَرَنا بِها».

وَ قالُوا ما فِی بُطُونِ هذِهِ الْأَنْعامِ‏- میگفتند: آنچه در شکمهاى آن جانوران است، یعنى آنچه از بحیره و سائبه زاید خالِصَهٌ لِذُکُورِنا یعنى خاصه لذکورنا.

میگوید: على الخصوص مردان ما را حلال است، و زنان را نیست، یعنى که مردان در کار اصنام و اوثان قیام میکنند، و باین معنى شرف دارند بر زنان، وَ مُحَرَّمٌ عَلى‏ أَزْواجِنا اى نسائنا. هذا ان خرجت الا جنّه حیّه، و ان کانت میته اشترک فیه الرجال و النساء.

زجاج گفت: «محرم» با لفظ «ما» شود نه با معنى، از بهر آنکه «محرمه» نگفت، و «خالصه» با معنى ما شود نه با لفظ، و «ما» بمعنى جماعت است، یعنى: جماعه ما فى بطون هذه الانعام.

وَ إِنْ یَکُنْ مَیْتَهً- قراءت بو بکر از عاصم «تکن» بتاء است، «میته» بنصب، یعنى و ان تکن النسمه میته. قراءت بو عمرو و نافع و حمزه و کسایى یکن بیاء است، «میته» بنصب، یعنى: و ان یکن ما فى بطون هذه الانعام میته.

ابن کثیر «یکن» بیاء خواند، «میته» برفع، و ابن عامر «تکن» بتاء خواند «میته» برفع، و باین هر دو قراءت رفع «میته» بآن است که «کان» بمعنى وقع است باحدث، یعنى: و ان تقع میته. تانیث با لفظ شود و تذکیر با معنى. سَیَجْزِیهِمْ وَصْفَهُمْ‏ اى بوصفهم الکذب، لقوله‏ «وَ تَصِفُ أَلْسِنَتُهُمُ الْکَذِبَ» و الوصف و الصفه واحد، کالوزن و الزنه. إِنَّهُ حَکِیمٌ‏ فیما حرم و أحل، عَلِیمٌ‏ بما حرموه على انفسهم مما لم یأمرهم به.

رب العزه جل جلاله درین آیت خبر داد که ایشان هم در حکم خطا کردند که نه از حق جل جلاله پذیرفتند و نه بفرمان وى حلال حرام کردند، و هم در تمثیل و قیاس تناقض نمودند، در آن باطل که خود نهادند، که میان زنان و مردان در خوردن آن فرق کردند.

قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْمٍ‏- این در شأن قومى عرب فرو آمده از ربیعه و مضر و غیر ایشان، که دختران را زنده در گور میکردند، و آن شیطان بر ایشان آراسته بود از بیم درویشى و عار و انفه جاهلیت که در سر ایشان بود،چنان که آنجا گفت: زَیَّنَ لِکَثِیرٍ مِنَ الْمُشْرِکِینَ قَتْلَ أَوْلادِهِمْ شُرَکاؤُهُمْ‏. قیس بن عاصم المنقرى سید اهل وبر آمد بر رسول خدا و مسلمان شد، آن گه در میان سخن میگفت:انى و أدت تسع بنات لى، فقال له رسول اللَّه (ص): «اذبح عن کل واحده منهن شاه». فقال ان لى ابلا. قال: «فانحر عن کل واحده جزورا».

وروى فى بعض الاخبار ان دحیه الکلبى کان کافرا من ملوک العرب، فلمّا اراد أن یسلم، اوحى اللَّه تعالى الى النّبی (ص) بعد ما کان صلّى الفجر: یا محمد! ان اللَّه یقرئک السلام، و یقول: ان دحیه الکلبى یدخل علیک الان و یسلم. قال: فلمّا دخل المسجد، رفع رسول اللَّه (ص) رداءه عن ظهره، و بسطه على الارض بین یدیه، قال: یا دحیه! هاهنا، و أشار الى ردائه، فبکى دحیه من کرم رسول اللَّه (ص)، و رفع رداءه و قبّله و وضعه على رأسه و عینیه، فقال: بأبى من له هذا الرداء، ثم قال: یا محمد! ما شرائط الاسلام اعرضها علىّ. فقال: «ان تقول لا اله الا اللَّه محمد رسول اللَّه». فقال: یا رسول اللَّه! انى ارتکبت الخطیئه و فاحشه کبیره، فما ذا کفارته؟ ان امرتنى ان أقتل نفسى قتلتها، و ان امرتنى ان أخرج من جمیع مالى خرجت.

فقال رسول اللَّه (ص): «و ما ذاک یا دحیه!» قال: کنت رجلا من ملوک العرب و استنکف ان یکون لبناتى ازواج، فقتلت سبعین من بناتى کلهن بیدى. فتحیّر رسول اللَّه (ص) من ذلک حتى نزل جبرئیل، فقال: «یا محمد! ان اللَّه یقرئک السلام، و یقول: قل لدحیه: و عزتى و جلالى انک لمّا قلت: لا اله الا اللَّه غفرت لک کفر ستین سنه، فکیف لا اغفر لک قتلک بناتک»! قال: فبکى رسول اللَّه (ص)، و قال: «الهى! غفرت لدحیه قتل بناته بشهاده واحده، فکیف لا تغفر للمؤمنین صغائرهم بشهادات کثیره»؟!

قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَیْرِ عِلْمٍ‏- اى بغیر حجه، کقوله: «هَلْ عِنْدَکُمْ مِنْ عِلْمٍ»؟ اى: من حجه. وَ حَرَّمُوا ما رَزَقَهُمُ اللَّهُ‏ من الحرث و الانعام‏ افْتِراءً عَلَى اللَّهِ‏ الکذب حین زعموا ان اللَّه امرهم بالتحریم‏ قَدْ ضَلُّوا عن الهدى، وَ ما کانُوا مُهْتَدِینَ‏.

 

النوبه الثالثه

 

قوله تعالى: وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً یا مَعْشَرَ الْجِنِ‏ الایه- اشارتست باظهار سیاست و عزت، و خطاب هیبت با اهل شقاوت، در آن روز رستاخیز و روز عظمت، روزى که آتش نومیدى در خرمنهاى خلایق زنند، و اعمال و احوال ایشان بباد بى‏نیازى بر دهند که: «وَ قَدِمْنا إِلى‏ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً». ظالمان و ستمکاران خیمه اندوه و ندامت بزنند که: «وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‏ یَدَیْهِ». گردن همه جباران و متمردان فرو شکنند، و آن عملهاى خبیث همچون غلّى سازند، و بر گردنهاشان نهند:

إِنَّا جَعَلْنا فِی أَعْناقِهِمْ أَغْلالًا، و آن عوانان ناپاک و ظالمان بى‏رحمت را بیارند، و در سراپرده آتشین بدارند: إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها. آفتاب و ماه و سیارات را بدود هیبت روى سیاه گردانند، و این کوس زوال بکوبند که: إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ. وَ إِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ‏. بر قدر مایه هر کسى با وى معاملت کنند. قومى را نداء بردابرد از پیش میزنند، و قومى را آواز گیرا گیر در قفا مینهند. قومى چون درّ از میان صدف مى‏افروزند. قومى را باین خطاب کرامت مى‏نوازند که: «لا تخافوا و لا تحزنوا». قومى را باین تازیانه ادبار زنند که: «اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ» قومى را این خطاب هیبت شنوانند بنعت عزّت و اظهار سیاست که: یا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ أَ لَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتِی‏؟! قومى را این نداء کرامت شنوانند بنعت لطف و اظهار رحمت که: «یا عِبادِ لا خَوْفٌ عَلَیْکُمُ الْیَوْمَ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ».

وَ رَبُّکَ الْغَنِیُّ ذُو الرَّحْمَهِ- اشارت بهر دو طرف دارد همان عزّت و سیاست با بیگانگان، همین لطف و رحمت با دوستان. الغنى یشیر الى عزّه، و ذُو الرَّحْمَهِ یشیر الى لطفه. الغنى اخبار عن جلاله، و ذُو الرَّحْمَهِ اخبار عن افضاله. فهم فى‏ سماع هذه الایه مترددون بین صحو و محو، و بین اکرام و اصطلام، و بین تقریب و تذویب، واسطى گفت: الغنیّ بذاته، ذو الرحمه بصفاته، الغنى عن طاعه المطیعین، ذو الرحمه على المذنبین.

إِنَّ ما تُوعَدُونَ لَآتٍ‏- آمدنى آمده گیر، و رفتنى شده گیر، و این روز روشن تاریک شده گیر، و غرور دنیا روزى بسر آمده گیر. جوانمردى را دیدند که بى علتى مى‏لنگید، گفتند: چرا مى‏لنگى؟ گفت: فردا بخارستان خواهم رفت. گفتند:

تا فردا! گفت: فردا آمده گیر، و این پرده دریده گیر، و رسوا شده گیر؟!

تا کى از دار الغرورى سوختن دار السرور تا کى از دار الفرارى ساختن دار القرار!

اى جوانمرد! این حیات دنیا باد است، تا بنگرى از دست رفته است. این دنیا همچون خنده دیوانگان است، و گریه مستان! دیوانه بى‏شادى خندد، و مست بى‏اندوه گرید. دنیا مثال یخ است در آفتاب نهاده، و بنهیب میگذارد، یا شکر که در دهن نهاده و مى‏ریزد، آرى! بس شیرین است بطعم، لکن گدازنده بجرم، تا در دهن نهادى گداخت. دنیا نظاره گاهى خوش است، حلوه خضره، لکن تا بنگرى گذشت، و تا دل درو بستى رفت. لو لا الموت لا دعى کل الناس الربوبیه. اگر ذلّ مرگ نیستى، از اطراف عالم آواز «أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلى‏» برآمدى. این چندین صدرها بینى از خواجگان خالى شده، و پس از آنکه چون گل بر بار بشکفته بودند، از بار بریخته، و در گل خفته.

چون که عبرت نگیرى و در سرانجام کار خود اندیشه نکنى؟! رب العالمین میگوید:

فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَکُونُ لَهُ عاقِبَهُ الدَّارِ. آرى! بدانید که این دنیا تا کجا رسد، و سراى پیروزى و جاویدى کرا رسد! به بینید که درویشان شکسته را بر مرکب کرامت چون آرند!؟ و خواجگان بى‏معنى را به تازیانه قهر چون رانند؟!

باش تا کل یابى آنها را که امروزند جزء باش تا گل بینى آنها را که امروزند خار
این عزیزانى که آنجا گلستان دولت‏اند تا ندانى و ندارى شان بدینجا خار و خوار
گلبنى کاکنون ترا هیزم نمود از جور دى‏ باش تا در جلوه آرد دست انصاف بهار

کشف الأسرار و عده الأبرار// ابو الفضل رشید الدین میبدى جلد ۳

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
-+=