کشف الأسرار و عده الأبرار رشید الدین میبدى سوره عبس

۸۰- سوره عبس- مکیه

النوبه الاولى‏

(۸۰/ ۴۲- ۱)

قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

عَبَسَ وَ تَوَلَّى (۱) روى ترش کرد و روى برگردانید.

أَنْ جاءَهُ الْأَعْمى‏ (۲) که آن نابینا بوى آمد.

وَ ما یُدْرِیکَ‏ و چه دانى تو و چه چیز ترا دانا کرد؟ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى (۳) مگر که این نابینا هنرى آید و پاک و حقّ پذیر.

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرى‏ (۴) و بپذیرد تا پند او را سود دارد.

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنى‏ (۵) امّا آن کس که خود را از اللَّه بى نیاز دید و فرود از او معبود پرستید.

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى (۶) تو خویشتن فرا مى او دهى‏[۱] و همه مى او گردى و روى سوى او کنى.

وَ ما عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى (۷) و چه آید بر تو، نیست باکى بر تو که [امیّه خلف‏] پاک نگردد از شرک و هنرى نگردد باسلام.

وَ أَمَّا مَنْ جاءَکَ یَسْعى‏ (۸) و امّا آن کس که آمد بتو به نهیب و شتاب.

وَ هُوَ یَخْشى‏ (۹) و او [حقّ میداند و میشناسد و از اللَّه‏] میترسد

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى (۱۰) تو خویشتن را از وى مشغول سازى و ناپرداخته باو

«کَلَّا» نشاید و نپسندم‏ إِنَّها تَذْکِرَهٌ (۱۱) این سخن پندى است.

فَمَنْ شاءَ ذَکَرَهُ (۱۲) هر که خواهد آن را یاد کند و یاد دارد.

فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَهٍ (۱۳) در کراسه‏هاى گرامى کرده و نیکو داشته.

مَرْفُوعَهٍ قدر آن برداشته‏ مُطَهَّرَهٍ (۱۴) از دروغ و باطل پاک داشته.

بِأَیْدِی سَفَرَهٍ بدستهاى نویسندگان و خوانندگان.

کِرامٍ بَرَرَهٍ (۱۵) گرامیان نیکان و پاکان.

قُتِلَ الْإِنْسانُ‏ کشته باد این آدمى و نفریده‏ ما أَکْفَرَهُ (۱۶) چون ناسپاس است او و ناگرویده.

مِنْ أَیِّ شَیْ‏ءٍ خَلَقَهُ (۱۷) از چه چیز آفریده آفریدگار او را؟

مِنْ نُطْفَهٍ (۱۸) از یک آب پشت آفرید او را. خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (۱۹) اندازه نهاد او را که آب چند روز بود و خون چند روز بود و گوشت چند روز بود و کى بزاید!

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ (۲۰) آن گه زادن او آسان کرد و کردار او درین جهان در دست او داد و آن کردار را آسان کرد و ساخته و بسر برنده.

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ (۲۱) آن گه بمیرانید او را و در گور کرد او را.

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ (۲۲) پس آن گه که خواهد برانگیزاند او را و زنده بپاى کند.

«کَلَّا» آگاه باشید[۲] لَمَّا یَقْضِ ما أَمَرَهُ (۲۳) براستى که مردم هرگز بنگزارد آنچه او را فرمودند چنانک سزد و شاید.

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‏ طَعامِهِ (۲۴) گوى آدمى را تا در نگرد در خورش خویش.

أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا (۲۵) ما فرو ریختیم آب باران فرو ریختنى.

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (۲۶) آن گه پس زمین شکافتیم شکافتنى.

فَأَنْبَتْنا فِیها حَبًّا (۲۷) رویانیدیم در آن بآن آبدانهاى آرد.

وَ عِنَباً وَ قَضْباً (۲۸) و انگور و سبزیها.

وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلًا (۲۹) و درختهاى زیتون و خرما.

وَ حَدائِقَ غُلْباً (۳۰) و بوستانهاى بزرگ و درختهاى‏[۳] ستبر.

وَ فاکِهَهً وَ أَبًّا (۳۱) و میوه‏ها و گیازار.

مَتاعاً لَکُمْ وَ لِأَنْعامِکُمْ (۳۲) داشت شما و داشت ستوران شما.

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّهُ (۳۳) آن گه که آن بانگ آید که همه گوشها آن بانگ را از همه آوازها کر گردد.

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ آن روز که گریزد مرد مِنْ أَخِیهِ (۳۴) از برادر خویش.

وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ (۳۵) و از مادر و پدر خویش.

وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ (۳۶) و از جفت خویش و پسران خویش.

لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ (۳۷) هر مردى را ازیشان آن روزگاریست بسنده [او را کارى که او را ناپرداخته میدارد].

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَهٌ (۳۸) ضاحِکَهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ (۳۹) رویها است آن روز نازان و روشن‏

و خندان و شادان.

وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَهٌ (۴۰) و رویهاى است آن روز گرد آلود.

تَرْهَقُها قَتَرَهٌ (۴۱) تاریکى خاک و سیاهى بر آن نشسته.

أُولئِکَ هُمُ الْکَفَرَهُ الْفَجَرَهُ (۴۲) ایشانند آن ناگرویدگان بد کردان‏[۴].

النوبه الثانیه

این سوره مکّى است. جمله به مکه فرو آمده باجماع مفسّران. چهل و دو آیت است بعدد کوفیان، صد و سى و سه کلمه، پانصد و سى و سه حرف، و درین سوره یک آیت منسوخ است. قوله:

کَلَّا إِنَّها تَذْکِرَهٌ هذا محکم. ثمّ قال: فَمَنْ شاءَ ذَکَرَهُ‏ هذا منسوخ بقوله تعالى: وَ ما تَشاؤُنَ إِلَّا أَنْ یَشاءَ اللَّهُ‏.

روى ابو امامه عن ابىّ قال: قال رسول اللَّه (ص): «من قرأ سوره عبس و تولى جاء یوم القیامه و وجهه ضاحک مستبشر».

قوله: عَبَسَ وَ تَوَلَّى‏ نزلت فی ابن امّ مکتوم مؤذّن رسول اللَّه (ص) و هو عبد اللَّه ابن عمر و بن الاصمّ من بنى عامر بن هلال.

و قیل: عبد اللَّه بن شریح بن مالک‏ ابن ربیعه الفهرىّ من بنى عامر بن لؤىّ و امّه امّ مکتوم مخزومیّه اسمها عاتکه کان اعمى و کان رسول اللَّه (ص) یوما جالسا و عنده امیّه بن خلف و کان رئیسا من قریش و رسول اللَّه یکلّمه و یأمل ان یسلم؛

و قیل: کان رسول اللَّه (ص) یناجى جماعه من اشراف قریش یدعوهم الى اللَّه و یرجو اسلامهم فجاء ابن امّ مکتوم و ما معه قائد ینکبّ و یعثر و یتلمّس رسول اللَّه (ص) بیدیه و قیل: کان ینادى رسول اللَّه و یکرّر النّداء و یقول: یا محمد یا محمد! اقربنى علّمنى ممّا علّمک اللَّه و لا یدرى انّ رسول اللَّه (ص) مشغول فکره ذلک. رسول اللَّه (ص) و قال فی نفسه یقول هؤلاء الصّنادید انّما اتباعه العمیان و السّفله و الفقراء.

فعبس رسول اللَّه (ص) و اعرض عنه و اقبل على الّذین یکلّمهم فرجع عبد اللَّه محزونا خائفا ان یکون عبوسه و اعراضه عنه انّما هو لشی‏ء انکره اللَّه منه. فعاتب اللَّه عزّ و جلّ نبیّه و انکر علیه فعله و انزل فیه: عَبَسَ وَ تَوَلَّى‏ فوضع رسول اللَّه (ص) یدیه علیه و هو یقرأ عَبَسَ وَ تَوَلَّى‏ أَنْ جاءَهُ الْأَعْمى‏

فکان رسول اللَّه (ص) بعد ذلک یکرمه و یتعهّده و یتفقّد معاشه و کلّما دخل علیه یبسط له رداءه و یقول: «مرحبا بمن عاتبنى فیه ربّى» و یقول له: «هل لک من حاجه»؟ و کان یستخلفه على المدینه اذا خرج غازیا.

قال انس بن مالک: فرأیته یوم القادسیّه علیه درع و معه رایه سوداء و مات بالمدینه کرّم اللَّه وجهه. قال الاصمّ: بقى النّبی (ص) حزینا ینتظر ما یحکم اللَّه علیه فیما عاتبه، فلمّا نزل «کلّا» سرّى عنه لانّ معناه: لا تفعل ذلک بعد هذا. و قال ابن زید کان یقال: لو کتم رسول اللَّه (ص) شیئا من الوحى، لکتم هذا! قوله: «عَبَسَ» اى- کلح و قطّب وجهه تکرّها «وَ تَوَلَّى» اعرض عنه و اقبل على غیره.

أَنْ جاءَهُ الْأَعْمى‏ اى- لان جاء الاعمى، و فی قوله: «عَبَسَ وَ تَوَلَّى» لطف حیث لم یواجهه بما فیه ذکر المعاتبه بل قاله على سبیل الاخبار تعظیما لحرمته ثمّ لمّا انقضى هذا الحدیث عاد الى خطابه فقال:

وَ ما یُدْرِیکَ‏ اى- انّک لا تدرى لعلّ هذا الّذى اعرضت عنه اکرم عند اللَّه لانّه «یَزَّکَّى» اى- یطلب ان یکون زاکیا بالعمل الصّالح و بما یتعلّمه منک

و قیل:«یَزَّکَّى» اى- یتزکّى فادغمت التّاء فی الزّاء و التّزکّى التّطهّر من الذّنوب.

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرى‏ اى- یتّعظ فتنفعه الموعظه: قرأ عاصم «فَتَنْفَعَهُ» بنصب العین على جواب لعلّ بالفاء و قراءه العامّه برفع العین نسقا على قوله: یَذَّکَّرُ و عطف بأو لأن التّزکّى اعلى درجه من التّذکّر و التّذکّر دونه، فکانّه اراد مرتبه دون مرتبه. و قیل: «او» هاهنا بمعنى الواو، یعنى: و یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرى‏ و قیل: تذّکّر طلب الذّکر بالفکر و الانسان مهما تفکّر فی شی‏ء فاتّعظ به اعتبارا بما حلّ بغیره نفعه ذلک و قد نصّ اللَّه تعالى على ذلک فی غیر موضع من کتابه.

فقال تعالى: وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ‏ و قال: وَ ما یَتَذَکَّرُ إِلَّا مَنْ یُنِیبُ‏، وَ ما یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُوا الْأَلْبابِ‏.

قوله: أَمَّا مَنِ اسْتَغْنى‏ اى- استغنى عن اللَّه فی نفسه بمتابعه الشیطان و المستغنى عن اللَّه من لم ینزل علیه حوائجه بتوحیده ایّاه وحده و من هذا قوله عزّ و جلّ‏ فَابْتَغُوا عِنْدَ اللَّهِ الرِّزْقَ وَ اعْبُدُوهُ‏ و قیل: استغنى، اى- کثر ماله و عنى به امیه بن خلف و المذکورین من قریش. و قال ابن عباس: استغنى عن اللَّه و عن الایمان بماله من المال.

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى‏ اى- تتعرّض له و تقبل علیه و تصغى الى کلامه؛ و التّصدّی التّعرّض للشّى‏ء على حرص کتعرّض الصّدیان للماء. و اصل الکلمه تتصدّى فحذفت احدى التّاءین تخفیفا و قد تدغم التّاء فی الصّاد فیقرأ تصّدّى بتشدید الصّاد و هو قراءه اهل الحجاز.

وَ ما عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى‏ ما هاهنا بمعنى النّفى، اى- و ما علیک شی‏ء ان لا یشهد هذا الکافر ان لا اله الّا اللَّه انّک لا تؤاخذ بانّه لا یتزکّى، انّما علیک تبلیغ الرّساله فاذا ترک هو الایمان فلا عتب علیک فیه.

وَ أَمَّا مَنْ جاءَکَ یَسْعى‏ لطلب العلم و الایمان یعنى ابن امّ مکتوم.

وَ هُوَ یَخْشى‏ اللَّه عزّ و جلّ.

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى‏ اى- تعرّض و تتغافل و تتشاغل بغیره «کَلَّا» ردع و زجر، اى- لا تفعل مثلها بعدها فانّه غیر مرضىّ عند اللَّه و لیس الامر کما فعلت من اقبالک على الغنىّ الکافر و اعراضک عن الفقیر المؤمن و قیل: «کَلَّا» بمعنى حقّا،

و قیل:بمعنى الا؛ و یکون الکلام مستأنفا و المعنى الا إِنَّها تَذْکِرَهٌ اى- هذه السّوره و هذه الآیات موعظه و تذکیر للخلق.

فَمَنْ شاءَ ذَکَرَهُ‏ تأویله. فمن شاء اللَّه ان یذکره ذکره، اى- فهمه و اتّعظ به و من لم یشاء ان یذکره لم یذکره، شاء لابن امّ مکتوم ذلک فذکره، و شاء للکافر الّذى ناجیته ان لا یذکره فلم یذکره: و لم یتّعظ به اى- بذلک جرى القضاء انّه یکون ما شاء اللَّه

و قیل: هو کقوله: «فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ» و کقوله: «فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ إِلى‏ رَبِّهِ سَبِیلًا». و قال: «ذَکَرَهُ» و لم: یقل «ذکرها» لانّه اراد به الوعظ؛ و القرآن ثمّ اخبر عن عظم محلّ القرآن عنده.

فقال: فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَهٍ یعنى مصاحف القرآن المکرّمه المعظّمه.

بِأَیْدِی سَفَرَهٍ کِرامٍ بَرَرَهٍ قال وهب بن منبّه: هم المسلمون اصحاب النّبی (ص) و قیل: فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَهٍ یعنى فی اللّوح المحفوظ عنده قد شرّفه و کرمه و کرّمه و اعجز الخلق عن الإتیان بمثله. و الصّحف جمع صحیفه و کلّ مکتوب عند العرب صحیفه و قیل: فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَهٍ هى النّسخ من القرآن الّتى فی السّماء الدّنیا و فی اللّوح عند الملائکه.

مَرْفُوعَهٍ یعنى: فی القدر و الرّتبه و تعظیم المنزله و المحلّ «مُطَهَّرَهٍ» لا یمسّها الّا طاهر و قیل: «مُطَهَّرَهٍ» عن ان ینالها ایدى الکفّار.

و قیل: «مُطَهَّرَهٍ» لا یکون فیها ما لیس من کلام اللَّه، مطهّره من التّناقض و الکذب و آفات الکلام.

«بِأَیْدِی سَفَرَهٍ» اى- کتبه و هم الملائکه الکرام الکاتبون، واحدهم سافر.

یقال:سفرت اى- کتبت؛ و منه قیل: للکتاب سفر و جمعه اسفار.

و قیل: هم الرّسل من الملائکه و احدهم سفیر و هو الرّسول. و الرّسل سفراء اللَّه بینه و بین خلقه.

«کِرامٍ بَرَرَهٍ» اى- کرام عند اللَّه مطیعین. و قیل: السّفره من الملائکه هم الّذین یکتبون، و البرره الّذین لا یکتبون؛ و البرره جمع بارّ کفاجر و فجره.

«قُتِلَ الْإِنْسانُ» اى- لعن و عذّب «ما أَکْفَرَهُ» اى- ما اشدّ کفره باللّه مع کثره احسانه الیه و ایادیه عنده على طریق التّعجّب. قال الزجاج: معناه: اعجبوا انتم من کفره و قیل: «ما أَکْفَرَهُ» معناه اىّ شی‏ء حمله على الکفر و قد بیّن اللَّه له دلائل وحدانیّته ثمّ ذکر تلک الدّلایل

فقال:مِنْ أَیِّ شَیْ‏ءٍ خَلَقَهُ‏ استفهام یراد به التّقریر.

قال مقاتل: نزلت فی عتبه بن ابى لهب حین قال: کفرت بالنّجم اذا هوى و بالّذى‏ «دَنا فَتَدَلَّى»

فدعا علیه رسول اللَّه (ص) و قال: اللّهم سلّط علیه کلبک اسد الغاضره.

فخرج من فوره ذلک لتجاره الى الشام، فلمّا انتهى الى الغاضره تذکّر دعاء رسول اللَّه (ص) فجعل یضمن لمن معه الف دینار ان اصبح هو حیّا فجعلوه فی وسط الرّفقه و جعلوا المتاع حوله فبیناهم على ذلک اقبل الاسد. فلمّا دنا من الرّجال وثب فاذا هو فوقه فمزّقه، و قد کان ابوه یبکى علیه و یقول: ما قال محمد شیئا قطّ الّا کان! و قیل: هو اسم جنس یعنى به جمیع الکفّار.

قوله: مِنْ أَیِّ شَیْ‏ءٍ خَلَقَهُ‏ هذا تقریر و تنبیه على القدره و النّعمه.

مِنْ نُطْفَهٍ کلام کاف‏ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ‏ یعنى: قدّر ایّام حمله نطفه و علقه و مضغه، و اوان وضعه مسمّى. و قیل: خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ‏ اى- خلقه على صفه الاستواء فی الخلفه کما قال فی موضع آخر: «ثُمَّ مِنْ نُطْفَهٍ ثُمَّ سَوَّاکَ رَجُلًا». و قیل: «قدّره» اى- جعله قادرا.

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ‏ اى- یسّر علیه سبیل الخروج من بطن الامّ و ذلک انّه یکون الجنین من قبل رأس المرأه ثمّ یصیر رأسه اسفل عند الخروج و لو لا ذلک لم یمکنها ان تلد و قیل: یسّر علیه سبیل الخیر و الشّر و عرّفه کیف التّصرّف،

و قیل:«هَدَیْناهُ السَّبِیلَ إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً، یسّر على المسلم سبیل الایمان و على الکافر سبیل الکفر. و قیل: یسّر على کلّ احد ما خلقه له و قدّر علیه دلیله،قوله صلّى اللَّه علیه و سلّم: «اعملوا فکلّ میسّر لما خلق له».

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ‏ اى- جعل له قبرا یوارى فیه و لم یجعله ممّا یطرح للسّباع او یلقى من النّواویس و القبر ممّا اکرم به المسلمون.

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ‏ اى- اقامه حیّا و بعثه.

«کَلَّا» هذا ابتداء کقولک: الا، و قوله: «لَمَّا یَقْضِ» تأویله لم یقض؛ دخلت ما تأکیدا و المعنى: لا یقضى احدا ابدا «ما» افترض علیه و قیل: لم یفعل هذا الکافر ما «امره» اللَّه به من الطّاعه. و قیل: لم یقض اللَّه له ما امره به بل امره بما لم یقض له فلذلک لم یفعله و لمّا ذکر خلق ابن آدم ذکر رزقه لیعتبر

فقال:فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‏ طَعامِهِ‏ کیف قدّره ربّه و دبّره له و جعله سببا لحیوته و قال مجاهد: فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‏ طَعامِهِ‏ داخلا و خارجا کیف یدخل اذا أکل و کیف یخرج اذا طرح و عن الحسن عن الضحاک بن سفیان الکلابى انّ النّبی (ص) قال له: یا ضحاک ما طعامک؟- قال یا رسول اللَّه: اللّحم و اللّبن. قال ثمّ یصیر الى ما ذا؟- قال الى ما قد علمت.-

قال فانّ اللَّه‏[۵] عزّ و جلّ ضرب ما یخرج من ابن آدم مثلا للدّنیا

و قال صلّى اللَّه علیه و سلّم: انّ مطعم ابن آدم جعل مثلا للدّنیا و ان قزّحه و ملّحه فانظر الى ما یصیر.

و عن ابى الولید قال: سألت ابن عمر عن الرّجل یدخل الخلاء فینظر[۶] الى ما یخرج منه. قال یأتیه الملک فیقول: انظر الى ما بخلت به الى ما صار.

و قیل:انّما قال ذلک لیعلم الانسان انّه محلّ الاقذار و لا یطغى و قیل: لیستدلّ على استحاله الاجسام فلا ینسى.

قوله:أَنَّا صَبَبْنَا قرأ عاصم و حمزه و الکسائى: «انّا» بالفتح على تکریر الخافض مجازه «فَلْیَنْظُرِ» «الى» «انّا» و قرأ الآخرون بالکسر على الاستیناف «صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا» اى- «صَبَبْنَا» من السّماء «الْماءَ» على السّحاب ثمّ انزلناه من السّحاب قطره قطره و الصّبّ یستعمل فی القلیل و الکثیر.

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا بالنّبات.

فَأَنْبَتْنا فِیها حَبًّا الحبّ جمیع ما یحصد و یدخل فیه جمیع الحبوب و جمیع ما یقتات به.

وَ «عِنَباً» ثمره الکرم‏ وَ «قَضْباً» هو القتّ الرّطب سمّى بذلک لانّه یقضب فی کلّ‏ ایّام اى- یقطع بخلاف النّبات و لهذا افرده بالذّکر هاهنا تنبیها على اختلاف النّبات و انّ منها ما اذا قطع عاد و منها ما لا یعود و قیل: القضب کلّ ما یوکل رطبا کالبطّیخ و الخیار و البادنجان و الدّباء. و قال الحسن: القضب العلف للدّوابّ.

وَ زَیْتُوناً ما یعصر منه الزّیت «وَ نَخْلًا» جمع نخله.

وَ حَدائِقَ غُلْباً الحدائق جمع الحدیقه و هی البساتین المحاط علیها من النّخیل «غُلْباً» غلاظ الاشجار واحدها اغلب. و منه قیل: للرّجل الغلیظ الرّقبه اغلب و الغلب من الشّجره الّتى لا تثمر کالشّمشاد و الارز و العرعر و الدّرداء. قال مجاهد و مقاتل: الغلب الملتفّه الشّجر بعضه فی بعض و قال ابن عباس: طوالا عظاما.

«فاکِهَهً» یرید الوان الفواکه کلّها «وَ أَبًّا» یعنى الکلاء و المرعى الّذى لم یزرعه النّاس ممّا تأکله الانعام و الدّواب و قال قتاده: امّا الفاکهه فلکم و امّا الابّ فلانعامکم.

و قیل: الفاکهه الرّطب من الثّمار و الابّ الیابس منها. و سئل ابو بکر الصّدّیق الابّ، فامسک عن الکلام فیها. فقال: اىّ سماء تظلّنى و اىّ ارض تقلّنى اذا قلت فی کتاب اللَّه ما لا اعلم و کذلک امسک عمر عن الکلام فیها فقال: نهینا عن التّکلّف و ما علیک یا بن امّ عمر ان لا تعرف ما الابّ؟ ثمّ قال: اتّبعوا ما تبیّن لکم من هذا الکتاب و ما لا ندعوه.

«مَتاعاً لَکُمْ» اى- منفعه «لکم» یعنى: الفاکهه. وَ لِأَنْعامِکُمْ‏ یعنى:الابّ. قوله:

«مَتاعاً» نصب على انّه مفعول له ثمّ ذکر القیامه فقال:فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّهُ قال ابن عباس: هى اسم من اسماء القیامه

و قیل:هى صیحه تصمّ عمّا سواها من الاصوات. فهى مصخّه مسمعه اى- تصمّ الاسماع فلا تسمع الّا ما یدعى لها. و الاصخّ الاصمّ ثمّ فسّر فی اىّ وقت تجى‏ء

فقال تعالى:یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ‏ کقوله: «فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ».

«وَ أُمِّهِ» کقوله: «وَ إِنْ تَدْعُ مُثْقَلَهٌ إِلى‏ حِمْلِها لا یُحْمَلْ مِنْهُ شَیْ‏ءٌ» «وَ أَبِیهِ» کقوله: «وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبابُ».

وَ صاحِبَتِهِ‏ کقوله: «وَ لا یَسْئَلُ حَمِیمٌ حَمِیماً» وَ بَنِیهِ‏ کقوله: «فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ» هذه الآیه تشتمل النّساء کما تشتمل الرّجال، و لکنّها خرجت مخرج کلام العرب تدرج النّساء فی الرّجال فی الکلام و هذا فی القرآن کثیر منه: یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ یَداهُ‏ کُلُّ امْرِئٍ بِما کَسَبَ رَهِینٌ‏. «رِجالٌ صَدَقُوا». «رِجالٌ لا تُلْهِیهِمْ تِجارَهٌ» «رِجالٌ یُحِبُّونَ أَنْ یَتَطَهَّرُوا». هذه الآیات تشتمل النّساء مع الرّجال کقوله:«یا بَنِی آدَمَ». بناته معهم.

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ‏ قیل: یعنى به الکفّار یتبرّأ بعضهم من بعض، و قیل:کلّ احد مشتغل بامره لا یتفرّغ الى صاحبه و لا یتفرّغ الى الاهتمام بغیره و لا یهمّه امر اقربائه لشدّه ما ینوبه و قیل: یَفِرُّ لئلا یحمّله شیئا من ذنوبه و قیل: یَفِرُّ لانّه یعلم انّه لا یعینه، و قیل: هذا مثل ضرب فی حقّ الاقرب فالاقرب رؤیه و اتّصالا و معرفه و المراد بالاخ التّوأم فانّه یراه جنینا فی بطن امّه قبل کلّ احد ثمّ‏ أُمِّهِ‏ بعد الولاده ثمّ اباه ثمّ‏ صاحِبَتِهِ‏ ثمّ‏ بَنِیهِ‏ و اللَّه اعلم.

قال عبد اللَّه بن طاهر الأبهرى: یَفِرُّ منهم اذا ظهر له عجزهم و قلّه حیلتهم الى من یملک کشف تلک الکروب و الهموم عنه و لو ظهر ذلک له فی الدّنیا لما اعتمد سوى ربّه الّذى لا یعجزه شی‏ء و امکن من فسحه التّوکّل و استراح فی ظلّ التّفویض. و قال قتاده: فی هذه الآیه یَفِرُّ هابیل‏ مِنْ أَخِیهِ‏ قابیل و یَفِرُّ النّبی (ص) من‏ أُمِّهِ‏ و ابراهیم من‏ أَبِیهِ‏ و لوط من‏ صاحِبَتِهِ‏ و نوح من ابنه.

لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ‏ اى- یشغله عن شأن غیره.

قالت عائشه: یا رسول اللَّه هل تذکر اهالیک یوم القیامه؟- فقال: «امّا فی ثلاثه مواضع فلا، عند الصّراط و الحوض و المیزان‏

و عن سوده زوج النّبی (ص) قالت: قال رسول اللَّه (ص): «یبعث النّاس حفاه عراه غرلا قد ألجمهم العرق و بلغ شحوم الآذان».- فقلت: یا رسول اللَّه واسواتاه ینظر بعضنا الى بعض.- فقال «قد شغل النّاس. لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ‏

ثمّ بیّن احوال المؤمنین و الکافرین فقال:وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَهٌ ضاحِکَهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ اى- مضیئه تلوح علیها آثار السّرور و النّظره و قیل: مُسْفِرَهٌ مشرقه مضیئه ضاحِکَهٌ بالسّرور لما یرى من النّعیم‏ مُسْتَبْشِرَهٌ فرحه بما نال من کرامه اللَّه عزّ و جلّ

و قیل: انّها مضیئه لصلوتها باللّیل من‏

قوله (ص): «من کثر صلوته باللّیل حسن وجهه بالنّهار».

و قیل: انّها مضیئه من آثار الوضوء لما

فی الخبر: «امّتى غرّ محجّلون من آثار الوضوء».

وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَهٌ قیل: انّ التّراب الّذى تصیر الیه البهائم یحول‏ غَبَرَهٌ فی وجوه الکفره. و فی الخبر یلجم الکافر العرق ثمّ تقع الغبره على وجوههم.

تَرْهَقُها قَتَرَهٌ اى- ترکبها ظلمه و تغشیها ذلّه. یقال انّ الارض اذا دکّت صارت‏ غَبَرَهٌ سوداء فغشیت وجوه الکفّار فسوّدتها. و قیل: هى‏ غَبَرَهٌ الفراق و ذلّ الحجاب.

أُولئِکَ‏ الّذین یصنع بهم هذا هُمُ الْکَفَرَهُ الْفَجَرَهُ و هم الکذّابون المفترون على اللَّه.

النوبه الثالثه

قوله تعالى‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ اسم کریم من تنصّل الیه من زلّاته تفضّل علیه بنجاته و من توسّل الیه بطاعاته تطوّل علیه بدرجاته. اسم عزیز من تقرّب الیه باحسانه قابله بلطف افضاله و من تجنّب الیه بایمانه، اقبل علیه بکشف جلاله و جماله.

نام خداوندى که قوانین سعادت که در ظهور آمد از جمال نام وى آمد. قواعد شقاوت که پیدا گشت، از حرمان نام وى پیدا گشت. سرا پرده عزّت بسم اللَّه در کنج حجره ادبار هر گدایى نزنند. نزول جلال و جمال بسم اللَّه بولایت سمع و سینه هر دون همّتى نرود. مرد دون همّت بى درد، جلال و جمال «بسم اللَّه» از کجا شناسد؟ مرد خودبین هوا پرست حلاوت و طراوت «بسم اللَّه» از کجا داند؟:

لطف نطقت کى شناسد اهل ژاژ و بیهده‏

منّ و سلوى را چه داند مرد سیر و گندنا؟!

اگر جلال استغناء «بسم اللَّه» از عالم ازل بتابد، صد هزار و اند هزار نقطه‏ نبوّت را بصمصام لا ابالى بگذارند تا بدیگران خود چه رسد؟! ور عنایت جمال و کرم «بسم اللَّه» از درگاه لطف قدم رو نماید جمله عالمیان را بخود راه دهد و در صدر دولت نشاند. برقى از سرادقات استغناء ازل بجست، بحکم قهر بر امیه خلف افتاد، سوخته آتش قطیعت گشت. بادى از بادهاى کرم از هواى لطف قدم بر دل ابن امّ مکتوم وزید و او را ببساط قرب رسانید. ربّ العالمین از قصّه و حال هر دو خبر داد درین سوره که:

عَبَسَ وَ تَوَلَّى‏ أَنْ جاءَهُ الْأَعْمى‏ ابتداء این سوره بیان حال آن دو مرد است، یکى عبد اللَّه بن امّ مکتوم، آن درویش صحابه که فقر و فاقه شعار و دثار خود ساخته، شب و روز مجاور درگاه نبوّت و حاضر حضرت رسالت بوده، اندوه اسلام بجان و دل پذیرفته و بر بى کامى و بى نوایى دنیا رضا داده و دوستى خدا و رسول بر همه اختیار کرده، لا جرم از حضرت مولى نگر تا چه کرامت بدو رسیده و چه دولت روى بوى نهاده که رب العالمین از بهر وى پیغامبر خود را عتاب کرده و در شأن وى آیت فرستاده که:

عَبَسَ وَ تَوَلَّى‏ أَنْ جاءَهُ الْأَعْمى‏ این چنانست که ترا دوستى بود یکى از نزدیکان و برادران تو او را برنجانده و تو حرمت این برادر را بر روى وى شکایت و عتاب نکنى. بلى با دیگرى شکایت و عتاب وى کنى. ربّ العالمین با فریشتگان میگوید: مى‏بینید که رسول ما (ص) با آن مرد درویش نابینا چه کرد؟! روى برو ترش کرد، ازو برگشت و روى بدشمن ما آورد. آن گه خطاب با مواجهت گردانید.

گفت:وَ ما یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى‏ أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرى‏ اى- محمد تو چه دانى کار و حال آن درویش؟ پاکى و راستى او ما دانیم؛ یادداشت و یاد کرد او ما بینیم. یا محمد بدرویشى و بینوایى وى منگر؛ بدان نگر که پیوسته در محلّت محبّت ماست و معتکف درگاه ماست، مجاور کعبه وصال ماست، از علائق و خلائق بریده، قدم بر بساط قرب نهاده، بر سر بادیه دوستى لبّیک وفاى ما زده.

یا محمد آثار و انوار لطف خود بر حال او از آن ظاهر کردیم تا هر که درو نگرد داند که او نواخته ماست و دوست ما. و آن مرد دیگر امیه بن خلف، آن خواجه قریش و سرور ضلالت، بیگانه از راه حقّ و پیشرو اهل شقاوت، ربّ العالمین در صفت وى میگوید:أَمَّا مَنِ اسْتَغْنى‏ این مرد از ما بى نیازى نموده و دیگرى بجاى ما پرستیده و آن گه بمال و نعمت خود غرّه شده‏ یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ‏ مى‏پندارد که آن مال او، او را در دنیا جاوید بدارد! نمى‏داند که آن مال سبب عقاب وى است و زیادت عذاب وى.

یکى از جمله بزرگان دین گفته که: این زر و سیم و انواع اموال نه عین دنیاست که این ظروف و اوعیه دنیاست. همچنین حرکات و سکنات و طاعات بنده نه عین دین است که آن ظروف و اوعیه دین است. دین جمله سوز و درد است و دنیا جمله حسرت و باد سرد است. قارون آن همه زر و سیم و انواع اموال که داشت، مکروه نبود؛ باز چون ازو حقوق حقّ تعالى طلب کردند امتناع نمود، حقوق حقّ بنگذارد؛ آن کشش دل او بجانب زر و سیم و اموال دنیا مکروه بود. اى بسا کسا که دانگى در خواب ندید و فردا فرعون اهل دنیا خواهد بود که دل او آلوده حرص دنیاست.

واى بسا کسا که اموال دنیا در ملک او نهادند و فردا دل خویش باز سپارد که داغى ازین دنیا بر وى ظاهر نبود. سرانجام مرد دین دار دنیا گذار اینست که در آخر سوره گفت:وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَهٌ ضاحِکَهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ و عاقبت کار دنیا دار دین گذار آنست که گفت:وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْها غَبَرَهٌ تَرْهَقُها قَتَرَهٌ أُولئِکَ هُمُ الْکَفَرَهُ الْفَجَرَهُ.

____________________________

[۱] ( ۱)- الف: مى فرا او دهى.

[۲] ( ۱)- الف: بید

[۳] ( ۲)- ج: درختانها(!) و باید درختستانها باشد.

[۴] ( ۱)- ج: بد کرداران را.

[۵] ( ۱)- الف: اذا اللَّه

[۶] ( ۲)- ج: فلینظر.

کشف الأسرار و عده الأبرار// ابو الفضل رشید الدین میبدى جلد دهم