غافر - كشف الاسرار و عدة الأبراركشف الاسرار و عدة الأبرار

کشف الأسرار و عده الأبرار رشید الدین میبدى سوره المؤمن(غافر) آیه ۳۸-۵۹

۳- النوبه الاولى‏

(۴۰/ ۵۹- ۳۸)

قوله تعالى: وَ قالَ الَّذِی آمَنَ‏ و آن مرد گرویده گفت: یا قَوْمِ اتَّبِعُونِ‏ اى قوم پى برید بمن، أَهْدِکُمْ سَبِیلَ الرَّشادِ (۳۸) تا راه نمایم شما را براه راستى.

یا قَوْمِ إِنَّما هذِهِ الْحَیاهُ الدُّنْیا مَتاعٌ‏ اى قوم این زندگانى این جهانى روزى فرا روزى بسر بردن است ناپاینده، وَ إِنَّ الْآخِرَهَ هِیَ دارُ الْقَرارِ (۳۹) و آن جهانست سراى آرام و پاینده.

مَنْ عَمِلَ سَیِّئَهً هر که بدى کند، فَلا یُجْزى‏ إِلَّا مِثْلَها پاداش ندهند. او را مگر هم چنان، وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً و هر که نیکى کند، مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى‏ از نرینه و مادینه، وَ هُوَ مُؤْمِنٌ‏ و او گرویده بود، فَأُولئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّهَ ایشان آنند که در آرند در بهشت‏ یُرْزَقُونَ فِیها بِغَیْرِ حِسابٍ (۴۰) روزى میدهند ایشان را در ان بهشت بى‏شمار.

وَ یا قَوْمِ ما لِی أَدْعُوکُمْ إِلَى النَّجاهِ اى قوم این چیست که مرا رسید و این چونست مرا که میخوانم شما را با رهایى، وَ تَدْعُونَنِی إِلَى النَّارِ (۴۱) و میخوانید شما مرا بآتش.

تَدْعُونَنِی لِأَکْفُرَ بِاللَّهِ‏ میخوانید مرا تا کافر شوم به اللَّه‏ وَ أُشْرِکَ بِهِ ما لَیْسَ لِی بِهِ عِلْمٌ‏ و انباز گیرم با او چیزى که من او را انباز ندانم، وَ أَنَا أَدْعُوکُمْ إِلَى الْعَزِیزِ الْغَفَّارِ (۴۲) و من شما را میخوانم با توانایى تاونده، آمرزگارى فراخ آمرز.

لا جَرَمَ أَنَّما تَدْعُونَنِی إِلَیْهِ‏ ببود اکنون ناچاره کانچه شما مرا با پرستش آن میخوانید، لَیْسَ لَهُ دَعْوَهٌ فِی الدُّنْیا وَ لا فِی الْآخِرَهِ او را آن حق نیست که‏ کسى را با پرستش خویش خواند هرگز نه درین جهان نه در ان جهان، وَ أَنَّ مَرَدَّنا إِلَى اللَّهِ‏ و باز گردیدن ما با اللَّه است، وَ أَنَّ الْمُسْرِفِینَ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ (۴۳) و گزاف کاران آتشیان‏اند.

فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ‏ آرى یاد کنید هنگامى آنچه من میگویم شما را، وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ‏ و کار خویش با خدا گذارم، إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ (۴۴) که اللَّه بینا و داناست ببندگان.

فَوَقاهُ اللَّهُ‏ بازداشت ایشان اللَّه ازو، سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا بدهاى آنچه ایشان ساختند از ساز بد، وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ (۴۵) و فراسر نشست کسان فرعون را بد عذاب.

النَّارُ یُعْرَضُونَ عَلَیْها آن عذاب آتشى است که ایشان را بران عرضه میکنند، غُدُوًّا وَ عَشِیًّا بامداد و شبانگاه پیوسته درین جهان، وَ یَوْمَ تَقُومُ السَّاعَهُ و آن روز که رستاخیز بپاى شود، أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ (۴۶) گویند درشید اى فرعون و کسان او در سخت‏تر عذاب.

وَ إِذْ یَتَحاجُّونَ فِی النَّارِ و آن گه که پیکار میکنند در آتش، فَیَقُولُ الضُّعَفاءُ لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا پس روان گویند گردنکشان را: إِنَّا کُنَّا لَکُمْ تَبَعاً ما شما را پس روان و فرمان برداران بودیم در دنیا، فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا نَصِیباً مِنَ النَّارِ (۴۷) هیچ ما را بکار آئید که از ما بازدارید بهره‏اى از آتش؟

قالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا گردنکشان گویند: إِنَّا کُلٌّ فِیها ما همه ایدریم در آتش، إِنَّ اللَّهَ قَدْ حَکَمَ بَیْنَ الْعِبادِ (۴۸) اللَّه بخواست خویش کار برگزارد میان بندگان.

وَ قالَ الَّذِینَ فِی النَّارِ ایشان گویند که در آتش‏اند، لِخَزَنَهِ جَهَنَّمَ‏ خازنان دوزخ را [که آتش سازان‏اند]: ادْعُوا رَبَّکُمْ‏ خوانید خداوند خویش را و خواهید ازو، یُخَفِّفْ عَنَّا یَوْماً مِنَ الْعَذابِ (۴۹) تا از ما عذاب یک روز فرو نهد:قالُوا گویند [فرا قوم هر پیغامبرى‏]: أَ وَ لَمْ تَکُ تَأْتِیکُمْ رُسُلُکُمْ بِالْبَیِّناتِ‏ رسول شما بشما نیامد با پیغامها و نشانهاى روشن؟ قالُوا بَلى‏ گویند بلى آمد، قالُوا فَادْعُوا خازنان گویند: پس شما خداى را میخوانید، وَ ما دُعاءُ الْکافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلالٍ (۵۰) و دعاى کافران نیست مگر در ضایعى و گمراهى.

إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا ما یارى خواهیم داد و دست خواهیم گرفت فرستادگان خویش را، وَ الَّذِینَ آمَنُوا و ایشان را که گرویدگان‏اند، فِی الْحَیاهِ الدُّنْیا در زندگانى این جهان، وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ (۵۱) و آن روز که گواهان بپاى ایستند.

یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ‏ آن روز که سود ندارد کافران را، مَعْذِرَتُهُمْ‏ عذر دادن ایشان، وَ لَهُمُ اللَّعْنَهُ و ایشانراست نفرین و دورى، وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ (۵۲) و ایشانراست سراى بد.

وَ لَقَدْ آتَیْنا مُوسَى الْهُدى‏ و دادیم موسى نامه راه شناختن را، وَ أَوْرَثْنا بَنِی إِسْرائِیلَ الْکِتابَ (۵۳) و میراث دادیم فرزندان یعقوب را توریت.

هُدىً وَ ذِکْرى‏ لِأُولِی الْأَلْبابِ (۵۴) راه نمونى و یادگارى خردمندان را.

فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ‏ شکیبایى کن که وعده دادن اللَّه ترا بنصرت راست است، وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ‏ و گناه خویش را آمرزش میخواه، وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ‏ و بستایش نیکو خداوند خویش را مى‏ستاى، بِالْعَشِیِّ وَ الْإِبْکارِ (۵۵) بشبانگاه و بامداد.

إِنَّ الَّذِینَ یُجادِلُونَ فِی آیاتِ اللَّهِ‏ ایشان که پیکار میکنند در سخنان اللَّه، بِغَیْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ‏ بى‏حجتى که بایشان آمد از آسمان، إِنْ فِی صُدُورِهِمْ إِلَّا کِبْرٌ نیست در دلهاى ایشان مگر مرادى بزرگ، ما هُمْ بِبالِغِیهِ‏ که هرگز بآن نخواهند رسید، فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ‏ فریاد میخواه بخداى عز و جل [از فتنه دل‏]، إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ (۵۶) که او خداوندى شنواى بیناست.

لَخَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَکْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ‏ آفرینش آسمان و زمین [بنزدیک شما] مه است از آفرینش مردم، وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ (۵۷)و لکن بیشتر مردمان نمى‏دانند.

وَ ما یَسْتَوِی الْأَعْمى‏ وَ الْبَصِیرُ هرگز چون هم نبود نابینا از حق و بینا بحق، وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ لَا الْمُسِی‏ءُ و هرگز چون هم نبود گرویدگان نیکوکار و بدکار، قَلِیلًا ما تَتَذَکَّرُونَ (۵۸) چون اندک پند پذیرید.

إِنَّ السَّاعَهَ لَآتِیَهٌ لا رَیْبَ فِیها رستاخیز آمدنى است گمان نیست در ان، وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یُؤْمِنُونَ (۵۹) لکن بیشتر مردم به نمى‏گروند.

 

النوبه الثانیه

 

قوله: وَ قالَ الَّذِی آمَنَ یا قَوْمِ‏ یعنى مؤمن آل فرعون: اتَّبِعُونِ أَهْدِکُمْ سَبِیلَ الرَّشادِ اقبلوا عظتى ابیّن لکم طریق السعاده و صلاح الامر و سبیل الهدى. الرّشاد و الرّشد و الرّشد- الهدى، یقال: رجل رشید و راشد و رشاد. قال الشاعر:

انا فى امر رشاد بین غزو و جهاد
بدنى یغزو عدوّى‏ و الهوى یغز و فؤادى‏

و یقال: فلان لغیر رشده، اذا کان ولد الزنا. و قوله: وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِیدٍ اى- بصواب.

یا قَوْمِ إِنَّما هذِهِ الْحَیاهُ الدُّنْیا مَتاعٌ‏ اى- منفعه قلیله اللبث تنتفعون بها مدّه ثم تنقطع. وَ إِنَّ الْآخِرَهَ هِیَ دارُ الْقَرارِ التی لا تزول فلا تبیعوا الباقى بالفانى.

قال النبى (ص): «من احبّ دنیاه اضرّ بآخرته و من احبّ آخرته اضرّ بدنیاه فآثروا ما یبقى على ما یفنى».

و عن سهل بن سعید قال: جاء رجل فقال: یا رسول اللَّه دلّنى على عمل اذا انا عملته احبّنى اللَّه و احبّنى الناس، فقال: «ازهد فى الدنیا یحبّک اللَّه و ازهد فیما عند الناس یحبّک الناس».

و عن ابن مسعود: انّ رسول اللَّه (ص) نام على حصیر فقام و قد اثر فى جسده، فقال ابن مسعود: یا رسول اللَّه لو امرتنا ان نبسط لک و نعمل، فقال: «ما لى و للدنیا و ما انا و الدنیا الّا کراکب استظل تحت شجره ثم راح و ترکها».

و عن انس بن مالک انّ النبى (ص) قال: «یا بنىّ اکثر ذکر الموت فانک اذا اکثرت ذکر الموت زهدت‏ فى الدنیا و رغبت فى الآخره و انّ الآخره دار قرار و الدنیا غرّاره لاهلها و المغرور من اغترّ بها».

ثمّ اخبر بمستقرّ الفریقین فقال: مَنْ عَمِلَ سَیِّئَهً اى- من عمل شرکا، فَلا یُجْزى‏ إِلَّا مِثْلَها یعنى الّا النار، فانّ جزاء الشرک النار، و هما عظیمان کقوله: جَزاءً وِفاقاً اى- وافق الجزاء العمل. وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً اى- و من عمل بطاعه اللَّه من الذکور و الاناث‏ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّهَ یُرْزَقُونَ فِیها بِغَیْرِ حِسابٍ‏ لا مکیال فیه و لا میزان. و قیل: یعطون فى الجنه من الخیر مالا تبعه علیهم فیه.

وَ یا قَوْمِ ما لِی أَدْعُوکُمْ‏ اى- ما لکم، کما تقول: مالى اریک حزینا اى- مالک. و هذا کلام یوضع موضع «کیف»، و المعنى: اخبرونى عنکم کیف هذه الحال؟

أَدْعُوکُمْ إِلَى النَّجاهِ من النار بالایمان باللّه‏ وَ تَدْعُونَنِی إِلَى النَّارِ اى- الى الشرک الذى یوجب النار.

ثمّ فسر فقال: تَدْعُونَنِی لِأَکْفُرَ بِاللَّهِ وَ أُشْرِکَ بِهِ ما لَیْسَ لِی بِهِ عِلْمٌ‏ انه شریک له.

و قیل: ما لا یصحّ ان یعلم، وَ أَنَا أَدْعُوکُمْ إِلَى الْعَزِیزِ القادر على الانتقام ان اقمتم على کفرکم، «الغفار» ان تبتم من شرککم.

«لا جرم»- فیها وجهان لاهل اللغه: احدهما انها کلمه واحده وضعت موضع «حقّا»، و قیل: وضعت موضع «لا بدّ». و الوجه الآخر انها کلمتان: احدیهما ردّ و جحد لما قبلها، التأویل: تدعوننى لاکفر و اشرک «لا». و قوله «جرم» اى- حقّ و وجب‏ أَنَّما تَدْعُونَنِی إِلَیْهِ‏ یعنى الوثن، لَیْسَ لَهُ دَعْوَهٌ اى- اجابه دعوه فِی الدُّنْیا وَ لا فِی الْآخِرَهِ- کقوله تعالى: إِنْ تَدْعُوهُمْ لا یَسْمَعُوا دُعاءَکُمْ‏ وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلى‏ یَوْمِ الْقِیامَهِ سَواءٌ عَلَیْکُمْ أَ دَعَوْتُمُوهُمْ أَمْ أَنْتُمْ صامِتُونَ‏.

و قیل معناه: لیس له دعوه الى عبادته فى الدنیا، لان الاوثان لا تدعى الربوبیه و لا تدعوا الى عبادتها و فى الآخره تتبرّأ من عابدیها و فیه وجه ثالث: لَیْسَ لَهُ دَعْوَهٌ اى- لیس من حقّه ان یدعى الها. وجه اوّل معنى آنست که: مرا میخوانید با پرستش چیزى که او را توانایى نیست که دعاى کسى پاسخ کند هرگز. وجه دوم: او را آن حق نیست‏ که کسى را با پرستش خواند هرگز. وجه سوم: او سزاى آن نیست که او را خداى خوانند هرگز.

وَ أَنَّ مَرَدَّنا إِلَى اللَّهِ‏ اى- و حقّ انّ مرجعنا بعد الموت الى اللَّه فیجازى کلا بما یستحقّه، کقوله: ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقِ‏. وَ أَنَّ الْمُسْرِفِینَ‏ یعنى: و حقّ انّ المسرفین‏ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ ملازموها السرف ضدّ القصد. و قیل: هم الذین یقتلون بغیر حق.

فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ‏ اذا عاینتم العذاب حین لا ینفعکم الذکر و تندمون حین لا ینفعکم الندم. وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ‏ و ذلک انهم توعدون لمخالفته دینهم‏ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ یعلم المحق من المبطل.

فَوَقاهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا- و قیل: الضمیر یعود الى موسى، اى- دفع اللَّه عن موسى علیه السلام ما مکروه آل فرعون حتى عبر البحر. وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ‏ الغرق فى الدنیا و النار فى الآخره. و قیل: الضمیر فى قوله: فَوَقاهُ‏ یعود الى مؤمن آل فرعون فانه لمّا وعظهم خرج هاربا الى جبل یصلّى فیه، فارسل فرعون جماعته فى طلبه فوجدوه قائما یصلّى و السباع و الوحوش صفوف عنده تذبّ عنه، فرعب القوم منه رعبا شدیدا فرجعوا فقتلهم فرعون فذلک قوله: وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ‏ اى- قتل فرعون ایّاهم.

النَّارُ یُعْرَضُونَ عَلَیْها- النّار رفع على البدل من السوء و قیل: «النار» مبتدا، خبره: یعرضون علیها. غُدُوًّا وَ عَشِیًّا اى- صباحا و مساء. قال ابن مسعود: ارواح آل فرعون فى اجواف طیر سود تعرض على النار کل یومین مرّتین تغدو و تروح الى النار و یقال بآل فرعون: هذه مأویکم حتى تقوم الساعه، و کان ابو هریره کلّما اصبح صاح:اصبحنا و عرض آل فرعون على النار و کلّما امسى صاح امسینا و عرض آل فرعون على النار.و فى هذه الآیه دلاله ظاهره على ان عذاب القبر حق

وفى الخبر الصحیح عن عبد اللَّه بن عمر انّ رسول اللَّه (ص) قال: «انّ احدکم اذا مات عرض علیه مقعده بالغداه و العشى ان کان من اهل الجنه فمن الجنه و ان کان من اهل النار فمن النار و یقال له: هذا مقعدک حتى یبعثک اللَّه الیه‏ یوم القیمه»،

وسألت عائشه رسول اللَّه (ص) عن عذاب القبر، فقال: «نعم عذاب القبر حق» قالت عائشه: فما رأیت رسول اللَّه (ص) بعد صلّى صلاه الّا تعوّذ من عذاب القبر.

وفى اخبار المعراج قال (ص): «نظرت (یعنى فى السماء الدنیا) فاذا انا بقوم لهم بطون کانها البیوت و هم على ممرّ آل فرعون فیتوطأهم آل فرعون بارجلهم و هم یعرضون على النار غدوّا و عشیّا، قلت: من هؤلاء یا جبرئیل؟ قال: هؤلاء اکله الربوا».

ثمّ اخبر اللَّه عز و جل عن مستقرّهم یوم القیمه فقال: وَ یَوْمَ تَقُومُ السَّاعَهُ أَدْخِلُوا- قرأ ابن کثیر و ابن عامر و ابو عمرو و ابو بکر: السَّاعَهُ أَدْخِلُوا بحذف الالف فى الوصل و ضمّها فى الابتداء و ضمّ الخاء من الدخول، اى- یقال لهم، أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ‏. و قرأ الآخرون: «ادخلوا» بقطع الالف و کسر الخاء من الادخال، اى- یقال للملئکه: أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ‏، قال ابن عباس: یرید الوان العذاب غیر الذى کانوا یعذّبون به منذ غرقوا، یقال: اهل جهنم فیها على درکات کما انّ اهل الجنه فیها على درجات.

قال رسول اللَّه (ص): «اهون اهل النار عذابا رجل فى رجلیه نعلان من نار یغلى منهما دماغه».

وقال العباس بن عبد المطلب: یا رسول اللَّه هل نفعت عنک ابا طالب بشى‏ء فانه کان یحوطک و یصونک، قال: «وجدته فى غمره من النار فاخرجته الى ضحضاح»،

و من هذا الباب قوله: فِی الدَّرْکِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ.

قوله: وَ إِذْ یَتَحاجُّونَ فِی النَّارِ اى- و اذکر یا محمد لقومک اذ یتخاصم اهل النار فى النار، فَیَقُولُ الضُّعَفاءُ لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُنَّا لَکُمْ تَبَعاً فى الدنیا، تبع جمع تابع. و قیل: هو جمع لا واحد له و جمعه اتباع. فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا اى- حاملون عنّا بعض العذاب باتباعنا ایّاکم؟

قالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُلٌّ فِیها اى- لو قدرنا ان نغنى عنکم لاغنینا عن انفسنا، نحن و انتم جمیعا فى النار. إِنَّ اللَّهَ قَدْ حَکَمَ بَیْنَ الْعِبادِ فانزلنا منازلنا و انزلکم منازلکم.

وَ قالَ الَّذِینَ فِی النَّارِ حین اشتدّ علیهم العذاب‏ لِخَزَنَهِ جَهَنَّمَ ادْعُوا رَبَّکُمْ یُخَفِّفْ عَنَّا یَوْماً من ایام الدنیا مِنَ الْعَذابِ‏.

فتجیبهم الخزنه: أَ وَ لَمْ تَکُ تَأْتِیکُمْ رُسُلُکُمْ بِالْبَیِّناتِ‏ اى- بالبراهین و المعجزات.

و قیل: الم تخبرکم الرسل انّ عذاب جهنم مخلّد لا تخفیف فیه و لا انقطاع. قالُوا بَلى‏ قد جاءتنا الرسل بالبیّنات‏ قالُوا فَادْعُوا اذا ربکم ان نفعکم فنحن لا ندعو لکم، لانهم علموا انه لا یخفّف عنهم. قال اللَّه تعالى: وَ ما دُعاءُ الْکافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلالٍ‏، یبطل و یضل و لا ینفعهم لانه لا یسمع و لا یجاب.

إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا یعنى بالغلبه و القهر و الحجه و الانتقام من الاعداء. قال السدى ما قتل قوم نبیّا قطّ او قوما من دعاه الحق من المؤمنین الّا بعث اللَّه من ینتقم لهم فصاروا منصورین فان قتلوا کما نصر یحیى بن زکریاء لمّا قتل قتل به سبعون الفا. قال عبد اللَّه بن سلام: ما قتلت امّه نبیّها الا قتل به منهم سبعون الفا و لا قتلوا خلیفته الا قتل به خمسه و ثلاثون الفا.

وَ الَّذِینَ آمَنُوا اى- و ننصر المؤمنین على سائر الادیان‏ فِی الْحَیاهِ الدُّنْیا بالغلبه و الحجه وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ اى- و لهم الغلبه ایضا فى القیامه حین تحضر الشهود و هم الحفظه فتشهد للانبیاء بالتبلیغ و للمومنین بالتصدیق و على الکفّار بالتکذیب.

الاشهاد جمع شاهد کصاحب و اصحاب و قیل: جمع شهید کشریف و اشراف.

یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ‏- ان اعتذروا عن کفرهم لم یقبل منهم و ان تابوا لم ینفعهم. وَ لَهُمُ اللَّعْنَهُ- البعد من الرحمه، وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ یعنى جهنم.

وَ لَقَدْ آتَیْنا مُوسَى الْهُدى‏ یعنى التوریه وَ أَوْرَثْنا بَنِی إِسْرائِیلَ الْکِتابَ‏ اى- اعطیناهم على لسان الرسل التوریه و الانجیل و الزبور.

«هدى» من الضلاله وَ ذِکْرى‏ لِأُولِی الْأَلْبابِ‏ اى- موعظه لذوى العقول اى- کذّب قوم فرعون، موسى کما کذبک قریش یا محمد.

«فاصبر» کما صبر موسى، إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ‏ فى اظهار دینک و اهلاک أعدائک «حق» وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ‏- قیل: نزلت هذه الایه قبل قوله: لِیَغْفِرَ لَکَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ. و قیل: استغفر لذنب ان کان منک. و قیل: استغفر لذنب امّتک و قیل:

تعبّد بالاستغفار لزیاده درجته و لیصیر سنّه لمن بعده، وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ‏ اى- صلّ‏ شاکرا لربک‏ بِالْعَشِیِّ وَ الْإِبْکارِ یعنى صلاه العصر و صلاه الفجر.

و قال ابن عباس:یعنى الصلوات الخمس. و قال الحسن: کان هذا قبل فرض الصلوات بمکه رکعتان بکره و رکعتان بالعشىّ‏ إِنَّ الَّذِینَ یُجادِلُونَ فِی آیاتِ اللَّهِ بِغَیْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ‏- در نزول این آیت مفسران را دو قول است: یکى آنست که در شأن کفار قریش فرو آمد که پیوسته بر مصطفى صلوات اللَّه و سلامه علیه و مؤمنان مى‏ پیچیدند و در ابطال آیات مى‏ کوشیدند، رب العالمین فرمود: آن جدال و خصومت ایشان با شما از کبر و حسد است، آن مرادى بزرگ است که در دل ایشان که طمع می دارند که بر شما غلبه کنند و شما را بر خود کم آرند، و ایشان هرگز باین مراد نرسند و این مقصود نیابند،

قال النبى (ص): «یحشر الجبّارون المتکبرون یوم القیمه فى صوره الذر یطؤهم الناس لهوا نهم على اللَّه عز و جل و لا یدخل الجنه من کان فى قلبه مثقال ذره من خردل من کبر».

قول دیگر آنست که این آیت در شأن جهودان فرو آمد که گفتند: صاحب ما مسیح بن داود یعنى دجال در آخر الزمان بیرون آید و سلطان او در برّ و بحر منبسط گردد و ملک زمین با ما افتد و ما بر عرب غلبه کنیم، رب العالمین گفت: ما هُمْ بِبالِغِیهِ‏ این جهودان که این سخن باطل میگویند خود بدجّال در نرسند، اما تو اى محمد بما استعاذت کن از فتنه دجال و شر وى‏ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ‏ من فتنه الدجال، إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ.

قال رسول اللَّه (ص): «تعوذوا باللّه من عذاب النار فقالوا نعوذ باللّه من عذاب النار، ثم قال: تعوذوا باللّه من عذاب القبر، قالوا نعوذ باللّه من عذاب القبر، ثم قال: تعوذوا باللّه من الفتن ما ظهر منها و ما بطن، قالوا نعوذ باللّه من الفتن ما ظهر منها و ما بطن، ثمّ قال: تعوذوا باللّه من فتنه الدجال، قالوا: نعوذ باللّه من فتنه الدجال».

خبر درست است از أسماء بنت یزید الانصاریه گفت: رسول خدا در خانه من بود و حدیث دجال مى‏رفت، مصطفى علیه الصلاه و السلام فرمود: پیش از خروج وى بسه سال یک سال آسمان باران ثلثى باز گیرد و زمین از نبات خویش ثلثى باز گیرد، دیگر سال آسمان از باران خویش دو ثلث باز گیرد و زمین از نبات خویش دو ثلث باز گیرد،سوم سال آسمان باران همه بازگیرد که یک قطره باران بزمین نیاید و زمین نبات همه بازگیرد که یک شاخ گیاه بر نیاید و در زمین یک بهیمه ازین چرنده و رونده بنماند، و صعب‏ترین فتنه وى آنست که اعرابیى را گوید که پدر و برادر وى از دنیا رفته که: اگر من پدر و برادر ترا زنده گردانم بمن ایمان آرى و مرا خداى خود خوانى و دانى؟

اعرابى گوید: بلى ایمان آرم، آن گه دو شیطان بر صورت پدر و برادر وى فرا دید آیند، اسماء گفت: یا رسول اللَّه ما یک ساعت بگرسنگى صبر نمى‏توانیم کرد؛ مؤمنان آن روز چون کنند؟ گفت: یجزئهم ما یجزئ اهل السماء من التسبیح و التقدیس- آن خداوند که غذاى اهل آسمان تسبیح و تقدیس کرد تا ایشان را کفایت افتاد؛ زمینیان را نیز از تسبیح و تقدیس کفایت دهد. آن گه گفت: درنگ وى در زمین چهل سالست سالى چون ماهى و ماهى چون هفته‏اى و هفته‏اى چون روزى و روزى چندان که یک برگ از درخت خرما در آتش بیفروزد و بسوزد.

و روى عن ابن عمر قال: قام رسول اللَّه (ص) فى الناس فاثنى على اللَّه بما هو اهله ثم ذکر الدجال فقال: «انى لانذرکموه و ما من نبىّ الا انذره قومه لقد انذر نوح قومه و لکنى ساقول لکم فیه قولا لم یقله نبىّ لقوم، تعلمون انه اعور و ان اللَّه لیس باعور مکتوب بین عینیه کافر یقرءوه کلّ مؤمن کاتب و غیر کاتب».

وقال (ص): «ان الدجال یخرج و ان معه ماء و نارا فامّا الذى یراه الناس ماء فنار و امّا الذى یراه الناس نارا فماء عذب طیب بارد فمن ادرک ذلک منکم فلیقع فى الذى یراه نارا فانه ماء عذب طیب».

وعن انس بن مالک قال قال النبى (ص): «لیس من بلد الا سیطأ الدجال الا مکه و المدینه فانه لا یأتیهما من نقب من انقابهما الا علیه الملائکه صافین یحرسونها ثم ترجف المدینه باهلها ثلث رجفات فتخرج الیه کلّ کافر و منافق».

وعن ابى هریره قال قال رسول اللَّه (ص): «یأتى المسیح من قبل المشرق و همته المدینه حتى ینزل دبر احد ثم تصرف الملائکه وجهه قبل الشام و هنالک یهلک».

وعن ابى سعید الخدرى قال قال رسول اللَّه (ص): «یتبع الدجال من امتى سبعون الفا علیهم السیجان»،

وفى روایه ابى امامه عنه (ص) قال: «و مع الدجال یومئذ سبعون الف یهودىّ کلهم ذو ساج و سیف محلى».

قوله: لَخَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَکْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ‏ اى- اعظم فى الصدور من اعادتهم بعد الموت، وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ‏ یعنى الکفار لا یَعْلَمُونَ‏ حین لا یستدلون بذلک على توحید خالقهما. و قیل: أَکْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ‏ اى- اعظم من خلق الدجال‏ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ‏ یعنى الیهود الذین یخاصمون فى امر الدجال.

روى عن هشام بن عامر قال: سمعت رسول اللَّه (ص) یقول: «ما بین خلق آدم الى قیام الساعه خلق اکبر من الدجال».

وَ ما یَسْتَوِی الْأَعْمى‏ وَ الْبَصِیرُ- الاعمى عن الهدى و البصیر بالهدى، یعنى الکافر و المؤمن لا یستویان فى الحکم و لا فى الفضل. وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ لَا الْمُسِی‏ءُ، دخلت «لا» فى قوله: وَ لَا الْمُسِی‏ءُ توکیدا لنفى المساواه، اى- و لا یستوى المؤمن المحسن و الکافر المسى‏ء. قَلِیلًا ما تَتَذَکَّرُونَ‏ اى- قلیلا منکم من یتّعظ. قرأ اهل الکوفه «تتذکّرون» بالتاء على المخاطبه، و الباقون بالیاى.

إِنَّ السَّاعَهَ اى- القیامه لَآتِیَهٌ لا رَیْبَ فِیها وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ‏ یعنى کفّار مکه «لا یؤمنون» لا یصدقون بالبعث.

 

النوبه الثالثه

 

قوله تعالى: وَ قالَ الَّذِی آمَنَ یا قَوْمِ … الآیه- تمامى سخن مؤمن آل فرعون است، نزدیک فرعون سخن بحق گفت و مصطفى علیه الصلاه و السلام فرمود:«افضل الجهاد کلمه حقّ عند امیر جائر»،زبان موعظت بگشاد و ایشان را پند بلیغ داد گفت:یا قَوْمِ إِنَّما هذِهِ الْحَیاهُ الدُّنْیا مَتاعٌ‏- این دنیا پلى گذشتنى است و بساطى در نوشتنى، مرتع و لافگاه مدّعیان و بى سرمایگان، مجمع و بارگاه بى‏ خطران و بى ‏حاصلان.

صد هزاران تخت و رخت ملوک بینى بر خاک افکنده، صد هزاران تاج تاجداران بتاراج برداده، در هر زاویه ‏اى از خطّ عنبرین جوانان خرمنى نهاده، در هر گوشه ‏اى از گیسوى مشکین عروسان خرگاهى زده، و تو مسکین بى‏ باک‏ وار بر سر این خاکستان ویران قرار گرفته، و عاشق وار حلقه غلامى دنیا در گوش کرده و آن سراى سرور باین سراى‏ غرور فروخته. اکنون دیده عقل بر گمار و بگوش هوش این نداى تهدید بشنو، اگر سمع پند شنو دارى.

تا کى از دار الغرورى سوختن دار السرور تا کى از دار الفرارى ساختن دار القرار
در جهان شاهان بسى بودند کز گردون ملک‏ تیرشان پروین گسل بود و سنان جوزا گذار
بنگرید اکنون بنات النعش وار از دست مرگ‏ نیزه‏هاشان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار
سر بخاک آورد امروز آنک افسر بوددى‏ تن بدوزخ برد امسال آنک گردون بود پار

مؤمن آل فرعون ایشان را پند نیکو داد و نصیحت تمام کرد، لکن چه سود که نه سمع نصیحت شنو داشتند نه دل پندیذیر، چنانک رب العزه فرمود: وَ نَصَحْتُ لَکُمْ وَ لکِنْ لا تُحِبُّونَ النَّاصِحِینَ‏ وَ لا یَنْفَعُکُمْ نُصْحِی إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَکُمْ إِنْ کانَ اللَّهُ یُرِیدُ أَنْ یُغْوِیَکُمْ‏. کسى که در وهده نبایست افتاد و حکم ازل در سابقه قسمت بغوایت و ضلالت او برفت؛ پند واعظان او را چه سود دارد و نصیحت نیک مردان از کجا دل وى گیرد؟

لا جرم آن بیگانگان و بدبختان چون سخن وى شنیدند خشم بر خشم بیفزودند و قصد قتل وى کردند، وى بگریخت، از میان قوم با کوه شد و در حرم نماز و عبادت شد، رب العالمین سباع و وحوش بیابان برانگیخت تا گرد وى در آمدند و دشمن از وى دفع کردند. در تفسیر آورده ‏اند که فرعون از خاصگیان خود جمعى را فرستاد تا او را بیارند و سیاست کنند، آن جمع چون بر وى رسیدند او را در نماز یافتند و سباع را دیدند که پاس وى میداشتند، رعبى عظیم در دل ایشان آمد، بترسیدند، چون آن حال دیدند و بازگشتند؛ فرعون آن جمع را همه سیاست کرد، و رب العزه مؤمن آل فرعون را خلاص داد و ازیشان ایمن کرد، اینست که رب العالمین فرمود: فَوَقاهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ‏.

هر انکس کار خود بکلیت بحق تفویض کند و حق را جل جلاله‏ وکیل و کار ران خود شناسد، اللَّه تعالى کار وى بسازد و شغل دو جهان او را کفایت کند، اینست مقام مؤمن آل فرعون که رب العزه حکایت از وى میفرماید که فرمود: وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ‏- معنى تفویض کار با خداوند کار گذاشتن است در سه چیز: در دین و در قسم و در حساب خلق. امّا تفویض در دین آنست که تکلف خود در هر چه اللَّه ساخت نیامیزى و چنانک ساخته وى می گردد با آن مى‏سازى و تفویض در قسم آنست که ببهانه دعا با حکم او معارضه نکنى و باستقصاء طلب یقین خود را متهم نکنى. و تفویض در حساب خلق آنست که اگر ایشان را بر بدیى بینى آن را شقاوت نشمرى و بترسى؛ و اگر بر نیکیى بینى آن را سعادت نشمرى و امید دارى و بر ظاهر هر کس فروآیى و بصدق ایشان را مطالبت نکنى،

و یقرب من هذاحدیث ابى هریره قال: سمعت رسول اللَّه (ص) یقول: «انّ رجلین کانا فى بنى اسرائیل متحابین احدهما مجتهد فى العباده و الآخر کانه یقول مذنب فجعل المجتهد یقول: اقصر اقصر عما انت فیه، قال فیقول: خلّنى و ربى، قال حتّى وجده یوما على ذنب استعظمه فقال: اقصر، فقال: خلّنى و ربى ابعثت علىّ رقیبا، فقال: و اللَّه لا یغفر اللَّه لک ابدا و لا یدخلک الجنه ابدا، قال: فبعث اللَّه الیهما ملکا فقبض ارواحهما فاجتمعا عنده فقال للمذنب: ادخل الجنه برحمتى، و قال للآخر: أ تستطیع ان بخطر على عبدى رحمتى؟ فقال: لا یا رب، قال: اذهبوا به الى النار»

قال ابو هریره: و الّذى نفسى بیده لتکلم بکلمه او بقت دنیاه و آخرته.

إِنَّ الَّذِینَ یُجادِلُونَ فِی آیاتِ اللَّهِ بِغَیْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ …- گفته ‏اند این مجادلان داعیان بدعت‏اند و منکران صفات حق، و این مجادلت اقتحام متکلّفان است و خوض معترضان و جدال مبتدعان و تأویل جهمیان و ساخته اشعریان و تزویر فلسفیان و قانون طبایعیان. در هر عصرى قومى فرا دید آمدند چون غیلان قدرى و بشر مریسى و شیطان- الطاق و ابن ابى داود و جهم صفوان و عمر و عبید و امثال ایشان که صفات حق را منکر شدند و دین قدیم بگذاشتند و کتاب و سنت سست دیدند و راى و قیاس محکم داشتند، مقصود ایشان آنست که کتاب و سنت باز پس دارند و معقول فرا پیش، این آرزوى بزرگ است که در دل دارند و هرگز نخواهند رسید باین آرزوى خویش‏ إِنْ فِی صُدُورِهِمْ‏ إِلَّا کِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغِیهِ‏-

میگوید که دو امام است و دو طریق شاید که دو سراى است و دو فریق، مذهب سنیان آنست که‏ وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏، و مذهب مبتدعان آنست که فرعون گفت: ما أُرِیکُمْ إِلَّا ما أَرى‏. ضامن ایشان راى است و ضامن ما خداى است، مصطفى ما را پیشواى و اللَّه ره نماى است، و فرعون و ابلیس ایشان را پیشواى و دوزخ سراى است، هرگز کى یکسان باشند: نابینا از حق و بینا بحق؟ هرگز کى چون هم باشند:رونده در روشنایى سنت و مانده در تاریکى بدعت؟

اینست که رب العالمین فرمود: وَ ما یَسْتَوِی الْأَعْمى‏ وَ الْبَصِیرُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ لَا الْمُسِی‏ءُ اى- ما یستوى المؤمن و الکافر و لا المربوط بشهوته کالمبسوط بصفوته و لا المجذوب بقربته کالمحجوب بعقوبته و لا المجدود بسعادته کالمردود بشقاوته. قال الشاعر:

ایّها المنکح الثریا سهیلا عمرک اللَّه کیف یلتقیان‏
هى شامیه اذا ما استقلت‏ و سهیل اذا استقل یمان‏[۱]

_____________________

[۱] ( ۱)- این دو بیت از عمر بن ابى ربیعه متوفى ۹۳ هجرى است.

 

کشف الأسرار و عده الأبرار// ابو الفضل رشید الدین میبدى جلد۸

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
-+=