شاخه طوبی تفسیرمجمع البیان

از عبید بن عمیر و وهب و ابو هریره و شهرین حوشب، نقل شده که: طوبى درختى است در بهشت که اصل آن در خانه پیامبر و شاخه ‏هاى آنها در خانه ‏هاى مؤمنان است. این روایت را ابو سعید خدرى نیز روایت کرده است.

همین مضمون از امام صادق (ع) نیز نقل شده و نیز فرمود: اگر سوارى تیز تک، صد سال در سایه آن رهنوردى کند، از سایه آن خارج نمیشود و اگر کلاغى براى رسیدن به اوج آن به پرواز در آید. به انتهاى آن نمى‏رسد تا پیر گردد. هان که به این نعمت رغبت نشان دهید. مؤمن بخودش مشغول است و مردم از دست او راحتند. در تاریکى شب، پیشانى را بر خاک مى‏گذارد و با آفریننده خود راز و نیاز مى‏کند که او را از جهنم آزاد گرداند. شما نیز چنین باشید.

همچنین از امام صادق (ع) روایت شده است که: پیامبر گرامى اسلام، فاطمه (س) را زیاد مى ‏بوسید. برخى از زنانش از اینکار نارضایى نشان دادند. فرمود: هنگامى که مرا به آسمان بردند، داخل بهشت شدم. جبرئیل مرا به نزدیک «طوبى» برد و از آن درخت، سیبى بمن داد و خوردم. از این سیب، نطفه ‏اى تولید شد که پس از بازگشت بزمین با همسرم خدیجه در آمیختم و او را به فاطمه باردار شد. اکنون هر گاه اشتیاق بهشت پیدا مى‏کنم، دخترم را مى‏بوسم و چون او را مى‏بوسم، بوى درخت طوبى را استشمام مى‏کنم، بنا بر این فاطمه، انسانى است حوروش!

از ابن عباس روایت شده است که: «طوبى» درختى است در خانه على و شاخه‏ هاى آن در خانه‏ هاى مؤمنین است. همین مضمون را ابو بصیر از امام صادق (ع) روایت کرده است.

از موسى بن جعفر (ع) نقل شده که وى به نقل از پدرانش فرمود: از پیامبر در باره «طوبى» سؤال شد، فرمود: درختى است که اصل آن در خانه من و شاخه‏هاى آن در خانه‏هاى اهل بهشت است. سپس بار دیگر از حضرتش سؤال کردند، فرمود: اصل آن در خانه على است. علت را سؤال کردند. فرمود: خانه من و على در بهشت، در یک مکان است.

ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن فضل بن حسن طبرسی سوره الرعد آیه ۱۶- ۲۹