الانفال - كشف الاسرار و عدة الأبراركشف الاسرار و عدة الأبرار

کشف الأسرار و عده الأبرار رشید الدین میبدى سوره الانفال آیه ۱– ۸

۸- سوره الانفال- مدنیه

۱- النوبه الاولى‏

(۸/ ۸- ۱)

قوله تعالى-:

«بِسْمِ اللَّهِ‏ بنام خداوند،

«الرَّحْمنِ»‏ فراخ بخشایش،

«الرَّحِیمِ‏ »مهربان.

«یَسْئَلُونَکَ‏» مى‏پرسند ترا،

«عَنِ الْأَنْفالِ»‏ از غنیمتها که از دشمن یاوند بجنگ،

«قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ»‏ گوى یا محمد که آن غنیمتها خدایراست و رسول را.

«فَاتَّقُوا اللَّهَ»‏ بپرهیزید [از خشم و عذاب خداى‏]،

«وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ‏» و با یکدیگر بآشتى زیید.

«وَ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ‏» و فرمان برید خداى را و رسول را،

«إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ »‏ (۱) اگر گرویدگان‏اید.

«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ ‏» گرویدگان ایشان‏اند.

«إِذا ذُکِرَ اللَّهُ‏ » که اللَّه یاد کنند و رایشان،

«وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ ‏» [از عظمت و انتقام وى‏] بترسد دلهاى ایشان.

«وَ إِذا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ‏ » و چون بر ایشان خوانند

«آیاتُهُ‏ » سخنان او،

«زادَتْهُمْ إِیماناً » ایشان را ایمان افزاید،

«وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ‏ » (۲) و بخداى خویش پشتى میدارند.

«الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاهَ » ایشان که نماز بپاى دارند [بهنگام آن‏]،

«وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ‏ » (۳) و از آنچه ایشان را دادیم نفقه میکنند.

«أُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا»  ایشان‏اند که ایشان گرویدگان‏اند براستى،

«لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ‏ » ایشان را درجه ‏ها است [در ثواب‏] بنزدیک خداوند ایشان،

«وَ مَغْفِرَهٌ » و آمرزش،

«وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ‏ » (۴) و روزى نیکو.

«کَما أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِنْ بَیْتِکَ بِالْحَقِ »‏ [قسمت غنائم چنان فرمودیم حق است و راست همچنین بیرون شدن تو روز بدر حق است و صواب‏] که خداوند تو ترابیرون کرد از خانه خویش براستى.

«وَ إِنَّ فَرِیقاً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ لَکارِهُونَ‏ » (۵) و گروهى از مؤمنان آن را کراهیت میداشتند.

«یُجادِلُونَکَ فِی الْحَقِ‏ » با تو پیکار میکردند [و با تو مى‏پیچیدند] در چیزى که تو در آن بر حق بودى،

«بَعْدَ ما تَبَیَّنَ‏»پس آنکه پیدا شد. [ایشان را که از من ترا ارشاد و معونت هام راه است و من ترا نگاه‏دار]،

«کَأَنَّما یُساقُونَ إِلَى الْمَوْتِ‏ »گویى که بآن مانست که ایشان را بمرگ میرانند،

وَ هُمْ یَنْظُرُونَ‏ » (۶) و ایشان مى‏نگرستند.

«وَ إِذْ یَعِدُکُمُ اللَّهُ »‏ خداى شما را وعده داد،

«إِحْدَى الطَّائِفَتَیْنِ أَنَّها لَکُمْ‏ » که یکى از دو گروه شما را بود.

«وَ تَوَدُّونَ‏ » آن دوست میدارید شما.

«أَنَّ غَیْرَ ذاتِ الشَّوْکَهِ تَکُونُ لَکُمْ‏ » که از درخت بى‏خار [رطب‏] چینید.

«وَ یُرِیدُ اللَّهُ‏ » و اللَّه میخواهد.

«أَنْ یُحِقَّ الْحَقَّ بِکَلِماتِهِ‏ » که حق پیدا و درست کند [و دین بزرگ دارد] بسخنان خویش.

«وَ یَقْطَعَ دابِرَ الْکافِرِینَ‏ » (۷) و بیخ کافران ببرد.

«لِیُحِقَّ الْحَقَ‏ » تا حق را هست کند.

«وَ یُبْطِلَ الْباطِلَ‏ » و باطل را نیست کند.

«وَ لَوْ کَرِهَ الْمُجْرِمُونَ‏ » (۸) و هر چند که دشخوار آید آن را کافران.

النوبه الثانیه

بدان که سوره الانفال مدنى است مگر هفت آیت که به مکه فرو آمد وَ إِذْ یَمْکُرُ بِکَ الَّذِینَ کَفَرُوا الى قوله‏ ثُمَّ یُغْلَبُونَ‏. جمله سوره پنج هزار و هشتاد حرف است و هزار و نود و پنج کلمه است. در فضیلت این سوره ابىّ کعب روایت کند از مصطفى (ص‏) قال رسول اللَّه: «من قرأ سوره الانفال و براءه، فانا شفیع له و شاهد یوم القیمه، انّه برى‏ء من النفاق و اعطى من الاجر بعدد کل منافق و منافقه فى دار الدّنیا عشر حسنات و محى عنه عشر سیّئات و رفع له عشر درجات، و کان العرش و حملته یصلّون علیه ایام حیاته فى الدّنیا».

درین سوره شش آیت منسوخ چنان که رسیم بآن شرح دهیم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ. یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْأَنْفالِ‏. ابن عباس گفت: سبب نزول این آیت آن بود که روز بدر مصطفى گفت:«من قتل قتیلا فله سلبه و من اسر اسیرا فله کذا»

گفت: هر که کافرى را بکشد ویراست سلب آن کشته و هر که اسیرى را گیرد همچنین. پس چون جنگ در پیوست جوانان و ورنایان‏ فرا پیش شدند و جنگ کردند، قومى را کشتند و قومى را اسیر گرفتند، و پیران و اعیان و وجوه لشکر بنزدیک رایات اسلام ایستاده بودند در حضرت مصطفى ص و دفع دشمنان از وى میکردند، و قلب لشکر نگاه میداشتند اما جنگ نمى‏کردند. پس آن جوانان و نوخاستگان که جنگ میکردند طمع کردند که سلبها و غنیمتها مفرد بایشان دهند.

یکى انصارى برخاست، نام وى ابو الیسر ابن عم و اخو بنى سلمه، گفت: یا رسول اللَّه اینک هفتاد مرد از دشمن کشتیم و هفتاد دشمن اسیر گرفتیم سلب ایشان همه ما راست چنان که وعده داده ‏اى، و سعد معاذ در جمله ایشان بود که بحضرت مصطفى بود ایستاده، و مصاف نگه میداشتند، گفت: یا رسول اللَّه ما نه از بد دلى جنگ میکردیم، لکن نخواستیم که ترا خالى بگذاریم و چنان که ایشان ما نیز هم در مصاف بودیم و ایشان را بدفع دشمن یارى می دادیم، پس سلب و غنیمت ایشان را تنها نرسد، سخن در میان ایشان دراز شد.

و سعد بن ابى وقاص برادر وى را عمر کشته بودند بجنگ شد، و سعید بن العاص بن امیه را بکشت و شمشیر وى بستد، شمشیرى نیکو نام آن ذو الکتیفه، آن شمشیر برداشت پیش مصطفى ص آورد گفت: «اعطنى هذا» رسول خدا جواب داد: «ضعه»، یک بار دیگر گفت «اعطنى هذا»، رسول جواب داد «ضعه». سعد را آن ناخوش آمد، دل تنگ شد، و درین معنى گفت و گوى در میان صحابه افتاد، تا جبرئیل آیت آورد:«یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْأَنْفالِ قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ»‏.

مصطفى ص بحکم این آیت غنیمتها و سلبها از دست ایشان بیرون کرد و میان ایشان بسویّت قسمت کرد و سعد بن ابى وقاص را بخواند و گفت: یا سعد آن گه نه آن من بود شمشیر، اکنون آن منست بتو دادیم.

یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْأَنْفالِ‏ و او ضمیر مؤمنان است. یعنى که مؤمنان ترا مى‏پرسند ازین مال غنیمت. سؤال بر دو وجه است: سؤال استعلام و سؤال طلب. و این سؤال استعلام است که- عن- در آن پیوسته. میگوید: ترا از انفال میپرسند تا بدانند که حکم آن چیست، حلال است یا حرام؟ و بکه مى‏باید داد؟ و گفته‏اند: که از آن مى‏پرسیدند که بر امّتهاى گذشته پیش ازین امت حرام بود. خوردن آن میخواستند تا بدانند که بر ایشان هم حرام است یا نه.

قومى گفتند: این سؤال طلب است، و- عن- زیادت است و دلیل بر این قرائت ابن مسعود است: یسئلونک الانفال بحذف عن. معنى آنست که مؤمنان انفال از تو طلب مى‏کنند و میخواهند، و الانفال الغنائم، واحدها- نفل. قال لبید:

ان یقوى ربّنا خیر نفل‏ و باذن اللَّه رأسى و عجل‏

یقال نفلنى کذا اى اعطانى، و النّوفل الرجل الکثیر العطاء، و قیل- النفل الزیاده و منه النافله لولد الولد و کذلک النافله من الصلاه.

قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ‏ تعظیم را نام اللَّه در آورد و ابتدا بذکر خویش کرد جل جلاله. معنى آنست که حکم غنیمت با مصطفى افکندیم، آن وى است، چنان که او خواهد در آن حکم کند. ابن جریر گفت:- انفال دیگر است و غنائم دیگر. غنائم آنست که بعد از جنگ مسلمانان را نصرت و ظفر بود و بمال کافران در رسند و جمع کنند، حکم این غنائم آنست که اللَّه گفت:

وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَیْ‏ءٍ … الآیه و انفال زیادتست، که بعد از قسمت امام چیزى بکسى دهد زیادت از قسمت براى خویش. مجاهد و عکرمه گفتند: غنائم روز بدر على الخصوص مصطفى را بود، بحکم این آیت و آن کس را میداد که خود میخواست، پس رب العزّه آن حکم بخمس منسوخ کرد و بقول ایشان این آیت منسوخ است و ناسخ آنست که: وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَیْ‏ءٍ … الآیه.

ابن زید گفت: آیت محکم است و ثابت، و معنى آنست: قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ‏ و هى لا شک للَّه مع الدنیا بما فیها و الآخره، و الرسول یضعها فى مواضعها الّتى امر اللَّه بوضعها فیها.

میگوید: انفال و غنائم همه خداى را است و دنیا و آخرت و هر چه در آن همه خداى را است، کس را با وى در آن انبازى نه و رسول راست، یعنى که رسول بحکم فرمان خدا آنجا نهد و بآنکس دهد که اللَّه فرماید. این حکم چنین کرد و پس از آن بچهل روز حکم غنائم فرو فرستاد، گفت: فان للَّه خمسه و لکم اربعه اخماسه.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ‏ اى الحاله الّتى بینکم، لیکون سببا لالفتکم و اجتماع کلمتکم. وَ أَطِیعُوا اللَّهَ‏ فى فرائضه‏ وَ رَسُولَهُ‏ فى سنّته.

إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ‏ فان الایمان یوجب ذلک. این خطاب با صحابه رسول است میگوید: اگر مؤمنان‏اید مقتضى ایمان آنست که خداى و رسول را فرمان بردار باشید، و در طاعت‏دارى یک دل و یک سخن باشید، و در کار غنائم و انفال مجادلت و اختلاف از میان بردارید، و بخداى و رسول باز گذارید تا چنان که خواهد در آن حکم کند، و همه بهم صلح کنید تا رستگار شوید.

روى عدى بن حاتم قال:- خطب رجل عند رسول اللَّه ص فقال: «و من یطع اللَّه و رسوله فقد رشد و من یعصهما فقد غوى». فقال النبى ص: «اسکت فبئس الخطیب انت» ثمّ قال رسول اللَّه: «من یطع اللَّه و رسوله فقد رشد و من یعص اللَّه و رسوله فقد غوى، فلا تقل- و من یعصهما-

ثمّ وصف المؤمنین فقال:إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ … الآیه اى اذا ذکرت عظمه اللَّه و قدرته، و ما خوّف به من عصاه فزعت قلوبهم، فانقادت لاوامره و ارتدعت عن نواهیه و اطمأنت الى وعده و فرقت عن وعیده. وَ إِذا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیاتُهُ … اى- القرآن زادتهم تصدیقا و یقینا و خشیه، اذا تامّلوا و تدبّروا معانیه. حجتى روشن است این آیت بر مرجیان که زیادت و نقصان را منکراند در ایمان، و رب العالمین صریح میگوید: زادتهم تصدیقا و یقینا و خشیه، اذا تامّلوا و تدبّروا معانیه.

حجتى روشن است این آیت بر مرجیان که زیادت و نقصان را منکراند در ایمان، و رب العالمین صریح میگوید: زادَتْهُمْ إِیماناً، و آن وجهى دیگر که رب العزه حقیقت ایمان اثبات نکرد الّا باجتماع خصلتهاى نیکو از اعمال ظاهر و باطن، و ایشان حقیقت ایمان بمجرد قول اثبات میکنند.

تعالى اللَّه عما یقول الظالمون. قال عمر بن حبیب و کان له صحبه:- ان للایمان زیاده و نقصانا، قیل فما زیادته، قال: اذا ذکرنا اللَّه و حمدناه فذلک زیادته، و اذا سهونا و قصّرنا و غفلنا فذلک نقصانه. و کتب عمر بن عبد العزیز الى بعض اخوانه: ان للایمان سننا و فرائض و شرائع فمن استکملها استکمل الایمان و من لم یستکملها لم یستکمل الایمان. وَ عَلى‏ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ‏؛ یفوضون الیه امورهم و یثقون به فلا یرجون غیره و لا یخافون سواه.

الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاهَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ‏. هر نفقه که در قرآن با نماز پیوسته است زکاه است.

أُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا سرا و جهرا بخلاف المنافق. ابن عباس گفت:من لم یکن منافقا فهو مؤمن حقا و قیل:- تقدیره حقوا حقا، مثل صدقوا صدقا، سأل‏ رجل الحسن فقال: أ مؤمن انت؟- فقال: الایمان ایمانان، فان کنت تسألنى عن الایمان باللّه و ملائکته و کتبه و رسله و الیوم الآخر و الجنه و النار و البعث و الحساب فانا مؤمن بها، و ان کنت تسألنى عن قوله: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ‏ الى قوله‏ عِنْدَ رَبِّهِمْ‏، فو اللَّه ما ادرى أ منهم انا ام لا؟ و یقال الحق فى الکلام على وجهین، احدهما المستحق و الثانى ما له حقیقه الوجود، بخلاف الباطل فانه لا وجود له.

و روا باشد که‏ أُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ‏ اینجا سخن بریده گردد پس گویى: حَقًّا لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ‏- بدرستى و راستى که ایشان را درجتها و منزلتها است در بهشت نزدیک خداوند ایشان. و قیل:- لهم درجات فى الجنه یرتقونها باعمالهم الرفیعه. «وَ مَغْفِرَهٌ» للذنوب، «وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ» خالص من شوایب الکدر.

«کَما أَخْرَجَکَ رَبُّکَ» مفسّران در معنى آیت مختلف ‏اند. قومى گفتند: این متصل است باول، و کاف کاف تشبیه است و التشبیه وقع بین الصلاحین، اى صلاحهم فى اصلاح ذات البین کصلاحهم فى اخراج اللَّه لقاهم، و این قول عکرمه است و تقدیر آیت اینست‏ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ‏ فان ذلک خیر لکم کما کان اخراج اللَّه تعالى محمدا من بیته بالحق خیرا لکم و ان کرهه فریق منکم.

میگوید: همه بهم صلح کنید و با یکدیگر بآشتى زیید که صلاح کار و صلاح دین شما را درین است، هم چنان که روز بدر خداى تعالى محمد را از خانه خویش مدینه بیرون آورد بجنگ بدر، اگر چه قومى را کراهیت آمد که ساز جنگ نکرده بودند، اما صلاح ایشان در آن بود.

و قیل: التشبیه وقع بین الحقّین اى‏ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا کَما أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِنْ بَیْتِکَ بِالْحَقِ‏ میگوید: ایشان مؤمنان‏اند بحق و راستى چنان که اللَّه ترا از خانه خویش بیرون آورد بحق و راستى. و قیل:- التشبیه وقع بین الکراهتین اى- الانفال للَّه و الرسول و ان کره بعضهم‏ کَما أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِنْ بَیْتِکَ بِالْحَقِّ وَ إِنَّ فَرِیقاً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ لَکارِهُونَ‏، میگوید: این کراهیت ایشان و مجادلت ایشان در قسمت غنایم هم چون کراهیت ایشان است و مجادلت ایشان روز بدر. اذ قالوا- اخرجتنا للعیر و لم تعلمنا قتالا فنستعد له. و تقدیره امض لامر اللَّه فى الغنائم و ان کرهوا کما مضیت على خروجک.

وَ هُمْ کارِهُونَ‏، قومى گفتند از مفسران که این آیت باوّل هیچ تعلق ندارد و کاف بمعنى- اذا- است کقوله‏ وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ‏ معناه و احسن اذا احسن اللَّه الیک. و تقدیره اذکر یا محمد اذ أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِنْ بَیْتِکَ‏ یعنى المدینه الى بدر بالحق. اى- بالوحى الّذى اتاک به جبرئیل. وَ إِنَّ فَرِیقاً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ لَکارِهُونَ‏ الخروج مع کراهیه نفار الطبع عن المیثاق لا کراهیه ضد الاراده، لانهم کرهوا اولا ثم ارادوا و لم یکرهوا امر اللَّه عز و جل بحال.

یُجادِلُونَکَ فِی الْحَقِ‏ اى- فى القتال و ذلک انهم خرجوا للعیر و لم یاخذوا اهبه الحرب فلما امروا بالحرب شق علیهم ذلک و طلبوا الرخصه فى ترک ذلک، فهو جدالهم بعد ما تبیّن ان الجهاد واجب و الخروج صواب، و علموا انّ امرک امر اللَّه، کَأَنَّما یُساقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَ هُمْ یَنْظُرُونَ‏ اى- کارهون القتال کراهیه من یساق الى الموت، و هم ینظرون الى اسبابه. قال ابن زید: یجادلونک یعنى، الکفار فى الحق، اى فى الاسلام. بَعْدَ ما تَبَیَّنَ‏ بان و ظهر الاسلام‏ کَأَنَّما یُساقُونَ إِلَى الْمَوْتِ‏ حین دعوا الى الاسلام‏ وَ هُمْ یَنْظُرُونَ‏ تلک الحاله.

وَ إِذْ یَعِدُکُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَیْنِ‏ شرح این قصه بقول ابن عباس و سدى و جماعتى مفسران آنست- که کرز بن جابر القرشى بدر مدینه آمد و غارت کرد و چرندگان مدینه جمله براند. خبر به مصطفى ص رسید، بر نشست با جماعتى یاران و بر پى وى برفتند و بوى در نرسیدند و باز گشتند، بعد از آن خبر بمدینه آمد که بو سفیان از شام مى‏آید و کاروان قریش با وى مالى عظیم و تجارتى فراوان. و هى- اللطیمه- یعنى قافله معها الطیب.

رسول خدا مهاجر و انصار را بر خواند و ایشان را خبر داد که آنک کاروان قریش با مال فراوان رسید بنزدیک بدر، و اگر ما براه ایشان شویم، بخیر و غنیمت باز گردیم. سیصد و سیزده مرد فرا راه بودند و از ایشان دو سوار بیش نبودند و یک شتر میان سه کس بود.

کانوا یتعاقبون علیه، و هیچ ساز جنگ و آلت حرب با ایشان نه، که ایشان براى کاروان مى‏رفتند نه بقصد جنگ و حرب. در کاروان قریش عمرو بن العاص بود و عمرو بن هشام و مخرمه نوفل الزهرى با چهل سوار بزرگان و سروران قریش. بو سفیان بدانست که رسول خدا بیرون آمد با یاران به طلب کاروان.

ضمضم بن عمرو الغفارى بمکه فرستاد، قریش را خبر کرد از حال، و گویند که شیطان بر صورت سراقه بن مالک بن جعثم فرادید آمد و گفت: «ان محمدا و اصحابه قد عرضوا لعیرکم و لا غالب لکم الیوم من الناس و انى جار لکم». اهل مکه همه خشم گرفتند و آواز بیکدیگر دادند تا جمله بیرون شدند مگر ضعیفان. همه با ساز حرب و سلاح تمام.

رسول خدا با یاران از مدینه برفته. و وادیى است که ذفران خوانند آنجا فرو آمده، جبرئیل آمد، از حضرت عزت این آیت آورد: وَ إِذْ یَعِدُکُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَیْنِ أَنَّها لَکُمْ‏ الطائفتان هاهنا الجند و العیر و ابو جهل مع الجند و ابو سفیان مع العیر. خیّر رسول اللَّه بین ان ینصر على العدو او ینقل عیرهم. گزین دادند رسول خداى را که اگر خواهد سپاه دشمن در دست او دهند، و اگر خواهد کاروان و مال.

رسول خدا دشمن بگرید که در دست او دهند، و مؤمنان دوست داشتند که کاروان با مال در دست ایشان دهند. ایشان را جواب دادند: وَ تَوَدُّونَ أَنَّ غَیْرَ ذاتِ الشَّوْکَهِ تَکُونُ لَکُمْ‏، شما دوست میدارید که از درخت بى‏خار رطب گیرید و اللَّه میخواهد که حق درست کند و دین بزرگ دارد بسخنان خویش و بیخ کافران ببرد. مصطفى ص با یاران مشورت کرد در کار حرب و آنچه در پیش بود. جماعتى کراهیت نمودند، گفتند یا رسول اللَّه: «هلا اخبرتنا انه یکون قتال حتى نخرج سلاحا و نتأهب له انا خرجنا نرید العیر و لم نعلم القتال».

ابو بکر صدیق دانست که مراد رسول چیست برخاست و سخنان نیکو گفت؛ عمر خطاب هم چنین سخنان نیکو گفت؛ مقداد بن عمرو فرا پیش آمد گفت: یا رسول اللَّه، امض لما امرک اللَّه، فنحن معک، و اللَّه ما نقول کما قالت بنو اسرائیل لموسى:- اذهب انت و ربک فقاتلا انا هاهنا قاعدون، و لکن اذهب انت و ربک فقاتلا انا معکم مقاتلون، فو الّذى بعثک بالحق لو سرت بنا الى برک الغماد، یعنى مدینه الحبشه لجالدنا معک حتى نبلغه. این سخن مهاجران بود.

رسول خدا توقع داشت از انصار که تا هم آن سخن گویند، با ایشان مى‏نگرست و مى‏گفت:«اشیروا علىّ ایّها النّاس». سعد بن معاذ سید انصار بود دانست که رسول خدا ایشان را میخواهد گفت: «یا رسول اللَّه قد آمنّا بک و صدقناک و شهدنا ان ما جئت به هو الحق و اعطیناک على ذلک عهودنا و مواثیقنا على السمع و الطاعه، فامض یا رسول اللَّه لما اردت، فو الّذى بعثک بالحق، ان استعرضت بنا هذا البحر فخضته، لخضناه معک ما تخلف منا رجل واحد انا لصبر عند الحرب لصدق عند اللقاء فسر بنا على برکه اللَّه حیث شئت، و صل حبل من شئت و اقطع حبل من شئت، و خذ من اموالنا ما شئت». ثم‏ قال رسول اللَّه صلى اللَّه علیه و سلم: «سیروا على برکه اللَّه و ابشروا فان اللَّه قد وعدنى احدى الطائفتین و اللَّه لکاف الان‏ انظر الى مصارع القوم».

پس از آنجا برفت رسول خدا تا ببدر فرو آمد و کافران و مشرکان مکّه از آن جانب آمدند و ببدر فرو آمدند. هفدهم ماه رمضان و آن جنگ بدر رفت چنان که در قصه است.

وَ إِذْ یَعِدُکُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَیْنِ أَنَّها لَکُمْ‏ معناه:- و اذکروا اذ یعدکم اللَّه ان لکم‏ إِحْدَى الطَّائِفَتَیْنِ‏ و أَنَّها لَکُمْ‏ فى موضع نصب من البدل من احدى، وَ تَوَدُّونَ أَنَّ غَیْرَ ذاتِ الشَّوْکَهِ تَکُونُ لَکُمْ‏ یعنى العیر الذى لیس فیها قتال، و الشوکه الشده، و ذات الشوکه اى ذات السلاح، اشتقاقها من الشّوکه و هو النبت الّذى له حدّه وَ یُرِیدُ اللَّهُ أَنْ یُحِقَّ الْحَقَ‏، یظهر الاسلام و ینصر اهله بکلماته- اى باوامره و نواهیه و قیل بضمانه و مواعیده، و یَقْطَعَ دابِرَ الْکافِرِینَ‏ یستاصلهم، دابر کل شى‏ء آخره.

لِیُحِقَّ الْحَقَّ وَ یُبْطِلَ الْباطِلَ‏، اى لیعلى الحق و یسفل الباطل، وَ لَوْ کَرِهَ الْمُجْرِمُونَ‏- المشرکون، و کرر لانّ الأوّل متصل بقوله‏ وَ تَوَدُّونَ أَنَّ غَیْرَ ذاتِ الشَّوْکَهِ تَکُونُ لَکُمْ‏ اى- انتم تریدون العیر و اللَّه یرید اهلاک النفیر و الثانى متصل بالکل. قومى مفسران گفتند: که این دو آیت در نزول پیش از کَما أَخْرَجَکَ رَبُّکَ‏ اند و در قراءت بعد از ابتدا.

النوبه الثالثه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏. بسم اللَّه معراج قلوب الاولیاء، بسم اللَّه نور سرّ الاصفیاء، بسم اللَّه شفاء صدور الأتقیاء، بسم اللَّه کلمه التقوى و راحه الثکلى و شفاء المرضى. بسم اللَّه نور دل دوستان است، آئینه جان عارفان است، چراغ سینه موحدان است، آسایش رنجوران و مرهم خستگان است، شفاء درد و طبیب بیمار دلان است، خدایا! گرفتار آن دردم که تو دواى آن دانى، در آرزوى آن سوزم که تو سرانجام آنى، بنده آن ثناام که تو سزاى آنى، من در تو چه دانم تو دانى، تو آنى که خود گفتى و چنان که گفتى آنى.

در هجر تو کار بى‏نظامست مرا شیرین همه تلخ و پخته خامست مرا
در عالم اگر هزار کامست مرا بى نام تو سر بسر حرامست مرا

یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْأَنْفالِ قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ‏، اى مهتر عالم و اى سیّد ولد آدم،اى مایه فطرت، اى نقطه سعادت، اى مقصود موجودات و سید کاینات، اى نقطه دایره حادثات، ترا مى‏پرسند از انفال و حکم آن، تو از وحى ما و از پیغام ما ایشان را جواب ده. قُلِ الْأَنْفالُ لِلَّهِ‏ ملکا و لرسوله الحکم فیها بما یقضى به امرا و شرعا.

انفال از روى ملک خدایراست و حکم آن چنان که خواهد مصطفى ص راست، بپسندید شما که بندگانید حکم او، بپذیرید به جان و دل قول او، که قول او وحى ما است، فعل او حجت ما است، شریعت او ملت ما است، حکم او دین ما است. اتباع او دوستى ما است.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ‏ تقوى بپناه خویش گیرید که سر همه طاعتها تقوى است، اصل همه هنرها و مایه همه خیرها تقوى است. تقواى او آن درخت است که بیخ او در آب وفا و شاخ او بر هواء رضا، میوه او دوستى خدا. نه گرماى پشیمانى بدو رسد، نه سرماى سیرى، نه باد دورى، نه هواء پراکندگى. تقوى سه چیز است: خوفى که ترا از معصیت باز دارد رجایى که ترا بر طاعت دارد، رضایى که ترا بر محبت دارد.

قوله:- وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ‏، با مردم بصلح و آشتى زندگانى کنید و بى‏آزار زیید، و این نتوانید مگر که حظ خود بگذارید و حظ دیگران نگاه دارید، اگر توانید ایثار کنید و اگر نه بارى انصاف دهید. بنگر که الطاف کرم احدیت آن درویشان را که راه ایثار رفتند و حظ خود بگذاشتند چه تشریف میدهد و چون مى‏پسندد که:- وَ یُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَهٌ.

عن عبد اللَّه بن عمر قال: اهدى لرجل من اصحاب رسول اللَّه صلى اللَّه علیه و سلم رأس شاه، فقال: انّ اخى فلانا و عیاله احوج الى هذا منّا، فبعث به الیه، قال: فلم یزل یبعث به واحد الى آخر حتى نداولها سبعه ابیات حتى رجعت الى الاوّل، قال فنزلت‏ وَ یُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ … الایه.

قوله:- إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ‏، مؤمنان ایشانند که از خداى ترسند. درین آیت ترس از شرط ایمان نهاد، هم چنان که جایى دیگر گفت: وَ خافُونِ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ‏ ترس زینهار ایمان است و حصار دین است و شفیع گناهان است، هر دل که در آن ترس نیست آن دل خراب است و معدن فتنه و از نظر اللَّه محروم. درین آیت گفت مؤمنان ایشان‏اند که در یاد کرد- اللَّه- دلهاشان بترسد و بلرزد.

جایى دیگر گفت: الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ‏ اشارت است که مؤمنان ایشان‏اند که در یاد اللَّه دلهاشان بیاساید و آرمیده گردد، آن نشان مبتدیان است و این وصف الحال منتهیان، بنده در بدایت روش خویش پیوسته میگرید و مى‏زارد و مى‏نالد چندان از بیم فراق بگرید که نداء أَلَّا تَخافُوا بسر وى رسد. از بیم فراق بروح وصال باز آید، در آن مقام بیاساید و بنازد و دلش بیارامد، اینست که میگوید جل جلاله:- تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ‏.

و گفته‏اند: وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ‏ وصف مرید است، تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ‏ نعت مراد است. وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ‏ اهل شریعت را شعار است. تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ‏ ارباب حقیقت را دثار است. وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ‏ مقام روندگان است. تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ‏ نشان ربودگان است. رونده در راه شریعت بامید نعمت بر مقام خدمت، ربوده بر بساط حقیقت نواخته قربت و زلفت بار از ولى نعمت.

الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاهَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ‏، در آیت پیش لختى اعمال بر شمرد، چون تقوى و وجل و توکل. آن گه درین آیت، اعمال ظاهر چون نماز و زکاه در ان پیوست، آن از امارات حقیقت است و این از شرائط شریعت، تا بدانى که هر دو درهم پیوسته و درهم بسته، حقیقت بى‏شریعت به کار نیست، و شریعت بى‏حقیقت راست نیست.

چون هر دو بهم جمع گشت انگه. أُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا، اى- صدقوا صدقاً و حقّوا حقاً. مؤمنان بحقیقت ایشان‏اند که هم در شریعت درست‏اند هم در حقیقت، پس اقامت شریعت را لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَهٌ و صدق حقیقت را، وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ‏ هو رزق الاسرار بما یکون استقلالها به من المکاشفات و المواصلات، و گفته‏اند حقایق عبودیت و منازلات و مکاشفات حقیقت، در وجود خصلتها است که در این آیت بر شمرد و هو التعظیم للذکر و الوجل عند السماع و لاظهار الزیاده علیهم عند تلاوته، و حقیقه التوکل على اللَّه و القیام بشروط العبودیه على حد الوفاء، فاذ کملت اوصافهم صاروا محققین بالایمان، و قیل‏ أُولئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا اى- حقاً انه سبقت لهم من اللَّه الحسنى فصار لهم عند ربهم طوبى و زلفى و حسنى.

قوله‏ وَ تَوَدُّونَ أَنَّ غَیْرَ ذاتِ الشَّوْکَهِ تَکُونُ لَکُمْ‏، از روى اشارت میگوید:«بنده تا رنج نبرد بسر گنج نرسد».

پیر طریقت گفت: من چه دانستم که مادر شادى رنج است، و زیر یک ناکامى هزار گنج است، من چه دانستم که زندگى در مردگى است و مراد همه در بى‏مرادى است. زندگى زندگى دل است و مردگى مردگى نفس، تا در خود بنمیرى بحق زنده نگردى. بمیر اى دوست اگر مى‏زندگى خواهى. نیکو گفت آن جوان مرد که:

نکند عشق نفس زنده قبول‏ نکند باز موش مرده شکار

الهى! انکس که زندگانى وى تویى او کى بمیرد؟ وانکس که شغل وى تویى شغل بسر کى برد؟ اى یافته و یافتنى نه جز از شناخت تو شادى، نه جز از یافت تو زندگانى، زنده بى تو چون مرده زندانى، و صحبت یافته با تو نه این جهانى نه آن جهانى.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
-+=