نذر حضرت زهراء وحضرت امیرالمومنین علیهما السلام کشف الاسرار و عده الأبرار

وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً.

ابن عباس گفت: این آیت در شأن امیر المؤمنین على (ع) فرو آمد و خاندان وى، و سبب آن بود که حسن و حسین علیهما السّلام هر دو بیمار شدند، رسول خدا (ص) بعیادت ایشان شد، با جمعى یاران، گفتند: «یا با الحسن لو نذرت على ولدیک نذرا» اگر نذرى کنى بر امید عافیت و شفاى فرزندان مگر صواب باشد. على (ع) نذر کرد که اگر فرزندان مرا ازین بیمارى شفا آید و عافیت بود، شکر آن را سه روز روزه دارم، تقرّبا الى اللَّه عزّ و جلّ و طلبا لمرضاته. فاطمه زهرا علیها السّلام.

همین کرد، سه روز روزه نذر بر خود واجب کرد، کنیزکى داشتند نام وى فضّه بر موافقت ایشان همین نذر کرد ان برأ سیّد اى ممّا بهما صمت للَّه ثلاثه ایّام شکرا. پس ربّ العالمین ایشان را عافیت و صحّت داد، و ایشان بوفاء نذر باز آمدند و روزه داشتند، و در خانه ایشان هیچ طعام نه که روزه گشایند. على مرتضى (ع) از جهودى خیبرى، نام وى شمعون قرض خواست. آن جهود سه صاع جو بقرض بوى داد.

فاطمه زهرا علیها السّلام از آن جو یک صاع بآسیا دست آرد کرد و پنج قرص از آن بپخت. وقت افطار فرا پیش نهادند تا خورند. مسکینى فرا در سراى آمد آن ساعت و گفت:السّلام علیکم یا اهل بیت محمد، مسکین من مساکین المسلمین اطعمونى اطعمکم اللَّه من موائد الجنّه. سخن درویش بسمع على (ع) رسید، على (ع) روى فرا فاطمه علیهما السّلام کرد، گفت:

فاطم ذات المجد و الیقین‏	یا بنه خیر النّاس اجمعین‏
اما ترین البائس المسکین‏	قد قام بالباب له حنین‏
یشکو الى اللَّه و یستکین	‏ یشکو الینا جائع حزین‏

فاطمه علیها السّلام او را جواب داد:

امرک یا بن عمّ سمع طاعه	ما بى من لوم و لا ضراعه
ارجو اذا اشبعت ذا مجاعه	الحق بالاخیار و الجماعه

و ادخل الخلد و لى شفاعه آن گه طعام که پیش نهاده بود، جمله بدرویش دادند، و بر گرسنگى صبرکردند تا دیگر روز فاطمه علیها السّلام صاعى دیگر جو آرد کرد و از آن نان پخت.

چون شب در آمد، وقت افطار در پیش نهادند، یتیمى از اولاد مهاجران بر در بایستاد.

گفت: السّلام علیکم یا اهل بیت محمد (ص)، یتیم من اولاد المهاجرین استشهد والدى یوم العقبه اطعمونى اطعمکم اللَّه من موائد الجنّه. على چون سخن آن یتیم شنید، روى فرا فاطمه کرد علیهما السّلام گفت:

فاطم بنت السّیّد الکریم‏	قد جاءنا اللَّه بذا الیتیم‏
من یرحم الیوم فهو رحیم‏	موعده فی جنّه النّعیم‏

فاطمه علیها السّلام جواب داد:

انّى لاعطیه و لا ابالى‏	و اوثر اللَّه على عیالى‏
امسوا جیاعا و هم اشبالى	اصغرهم یقتل فی القتال.

‏هم چنان طعام که در پیش بود، جمله بیتیم دادند و خود گرسنه خفتند- دیگر روز آن صاع که مانده بود، فاطمه علیها السّلام آن را آرد کرد و بنان پخت و بوقت خوردن اسیرى بر در سراى بایستاد گفت: السّلام علیکم یا اهل بیت النّبوّه اطعمونى اطعمکم اللَّه من موائد الجنّه.

آن طعام باسیر دادند، سه روز بگذشت که اهل بیت على (ع) هیچ طعام نخوردند و بر گرسنگى صبر کردند و آن ما حضر که بود ایثار کردند، مرد درویش را و یتیم را و اسیر را، تا ربّ العالمین در شأن ایشان آیت فرستاد:وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً.

سوره الانسان آیه ۵۶ کشف الاسرار و عده الأبرار